Rodzina Mazzano

- Yhy. - powiedział, po czym coś mu się przypomniało. - Lepiej dziś już nie przychodź. - powiedział, bo przecież rodzice mieli przyjechać, a on musiał upiec ciasto.
- Idź idź pracuj. - powiedział, jakoś tak chłodno po tym całusie.
Jasne, jasne na zebranie? 2 godziny w sam raz na dobry seks.

- Miałem porozmawiać z twoimi rodzicami...
Powiedział spokojnie.
- Ale jeśli nie chesz, rozumiem...
Pocałował go jeszcze raz.
- Jak skończę spotkanie zadzwonię...

- Ja im wszytko wyjaśnię, co i jak. Idź już bo się spóźnisz. - zaczął go o tak lekko wypychać z domu, na kobietę nawet nie patrzył.

Kiedy wychodzili kobieta lekko się uśmiechnęła.
- Zazdrosny...
Powiedziała tak, aby Albi usłyszał.
Kiedy wyszli po 2 minutach odjechali, 2 samochodami.
Mężczyzna zastanawiał się, czemu Albi był taki zimny i czy faktycznie był zazdrosny.

Udawał, że w ogóle nie słyszał słów kobiety. Gdy zamknął za nimi drzwi, poszedł do kuchni, włączył radio w kuchni tak głośno, aby nie słyszeć: dzwonka do drzwi, telefonu i swoich myśli. Stwierdził, że jego młodsza siostrzyczka bardziej ucieszy się z kolorowych babeczek i różnymi owocami, bo je także znalazł w kuchni. Może było to bardziej czasochłonne, ale Alberto musiał zająć się czymś takim, bo inaczej zwariuje. Jego głowa produkowała, takie rodzaje scenerii w jakiej Genma-sama i ta kobieta mogą... ahhh nawet nie mógł o tym myśleć. Robił to co kochał i starał się nie myśleć o niczym innym. Tworzył arcydzieło.
Słuchał muzyki i tworzył babeczki, które wyglądały o tak , gdy chłopak wyciągnął je już z piekarnika. Po czym odzobił je i zostawił na stole w kuchni wraz z trzema małymi arcydziełami, które wyszły z pod jego rąk. Ta praca zajęła mu sporo czasu, skończył o 19. Przed każdym z nich widniała karteczka:
Dla Mamy
Dla Taty i oczywiście jeszcze jedna Dla Mojej Siostry <3. Zostawił je na stole i poszedł wziąć kąpiel.

Kiedy zebranie się skończyło zadzwonił do chłopaka, przez jego zachowanie nie mógł się na niczym skupić.
Martwił się o Albiego, bardzo mu zależało na nim wiec nie chciał, żadnych niedomówień.
Przed 19 dzwonił z 5 razy i po 19 też parę.
- Ostatni raz, jak nie odbierze pojadę do niego...
Tak sobie powiedział przed wykręceniem numeru.

Gdy Alberto się kąpał, ktoś wszedł do domu, słyszał ponieważ siedział w wielkiej wannie. Usłyszał pisk zadowolenia, swojej młodszej siostry. Chyba się za nią stęsknił. Mama z ojcem głośno rozmawiali. On wyszedł, wytarł się, ubrał opaskę i zszedł na dół. Już w połowie schodów Maria rzuciła mu się na szyję.
- Albi, Albi one są piękne. Aż nie ma ochoty się ich jeść tylko patrzeć i patrzeć. Będę tęsknić jak wyjedziesz do tej szkoły, ale wierzę, że jak będziesz wracał w niedzielę, będziesz robił takie cuda. - mówiła i uśmiechem na twarzy. Albi też się uśmiechał, po czym podszedł do rodziców, mam i ojciec pochwalili go. Mama zaparzyła herbatę i wszyscy przy stole usiedli zajadając się babeczkami z owocami. Albi się śmiał, czuł się w końcu jak w rodzinie. Rodzice też zauważyli jego zmianę, znów był pogodnym chłopcem, takim jak kiedyś przed wypadkiem.

Nie wytrzymał, jakieś 20 minut po ostatnim sygnale zadzwonił dzwonkiem do drzwi.
Miał na sobie elegancki garnitur.
Białą koszulę i ciemny krawat, pasujący do garniaka.
Widział samochód i domyślał się, ze to rodziców.

Ojciec Albiego usłyszał dzwonek do drzwi. Nie mówiąc nic wyszedł z kuchni i podszedł do drzwi, otworzył je, gdy ówcześnie przez wizjer dostrzegł mężczyznę w garniaku.
- W czym mogę pomóc? - zapytał, poprawiając swoje włosy, które były identyczne jak włosy Alberta, też były kapryśne i nie zawsze układały się tak, jak by ich właściciel tego oczekiwał.

- Witam, czy zastałem Alberta?
Zapytał się stojąc na wprost mężczyzny, spokojnie wypowiadał słowa, chociaż w środku wszystko się w nim kotłowało.

- Alberta? - popatrzył na niego jakos tak dziwnie, podejrzliwie. Albi sam nigdy nie przypuszczał, że jego rodzice mogą coś nie coś wiedzieć, o jego nocnych eskapadach.
- A jaki ma Pan do niego interes? - patrzył się dalej na niego jak na wroga. Alberto nigdy by nie pomyślał, że rodzice coś kiedyś chcieli sie dowiedzieć, czemu ich syn czasem wraca pobity. Nie wiedział, że wynajęli nawet detektywa, aby zobaczył co się dzieje z ich synem.

Lekko się uspokoił, plan B chyba był odpowiedni.
- Reprezentuję szkolę, do której niebawem będzie chodzić Pański syn, miał oddać mi dzisiaj wypełnione dokumenty, umówiłem się z nim, ze po nie podjadę... Nic Panu nie wspomniał?

Ojciec dalej mu się przyglądał, jakos tak nie ufnie.
- Albi przedstawiciel tej szkoły przyszedł po jakieś dokumenty. Daj mu je. - krzyknął i wtedy w kuchni zrobilo się cicho.
- Ale ja jeszcze nie wszystkie uzupełniłem. Powiedz, że wyślę je faxem do szkoły jutro z rana. - powiedział Albi na tyle głośno, aby Genma-sama słyszał.
- No słyszał Pan chyba, syn wyśle je jutro z rana. - wyjaśnił i czekał na reakcję.

- Tak, wyśle tylko nie wiadomo gdzie, skoro nie ma numeru faxu...
Skomentował.
Widział, że mężczyzna mu nie ufa, wypuścił powietrze i wciągnął je na nowo.
- Czy może pan go poprosić na 5 min? Chciał bym z nim porozmawiać na osobności...
Nie wiedział jak ma sie zachować, co mu się też bardzo nie podobało.
Zapomniał portfela z kuchni, więc głupio było mu powiedzieć ojcu, czy moze oddać mu jego portfel.

- Dobrze, zaraz go zawołam. - powiedział ojciec i popatrzył tak na niego dziwnie. Nie zaprosił go jednak do środka.
Po chwili pojawił sie przed Gemną-sama Alberto z jego portfelem w ręce. Nie mówiąc za wiele włożył mu go w kieszeń marynarki.
- Tak? - zapytał.

- Albi, co ci się dzieje? martwiłem się kiedy nie odbierałeś telefonów...
Powiedział jak było.
-Jesteś zazdrosny o Elze?
Zapytał w końcu, bo po tym spotkaniu się taki zrobił.

- Zajęty byłem robiłem babeczki z owocami, bitą śmietaną, a potem jeszcze cupcakes dla rodziców i siostry. Nie słyszałem telefonu, który jest na górze w pokoju. - odpowiedział na pytanie.
Kolejne pytanie zdziwiło go, popatrzył mu w oczy i powiedział jakimś takim innym głosem.
- O co mógłbym być zazdrosny? - czyżby w głosie można było wyczuć jakiś taki chłód?

Zaśmiał się cicho i go przytulił, do ucha cicho bardzo wyszeptał, zeby tylko Albi usłyszał.
- Wiesz, ze jesteś jedyny, który mnie pociąga, Elza jest moją asystentką i niczym więcej... Lubię cię i nie chce cię stracić, więc nie bądź zazdrosny o nią bo nie masz o co Albi...
Wyszeptał cicho, spokojnie z jakimś takim ciepłem w głosie.

Nie rozumiał tego śmiechu, ale gdy zobaczył jego uśmiech to aż serce mocniej mu zabiło. Boże przerażało go to, zakochał sie w starszym mężczyźnie. Nagle Albi usłyszał kroki, odsunął się szybko od Genmy-sama.
- Dziękuję, za ten fax jutro na pewno wyślę te dokumenty. - powiedział, tak aby ojciec, który zmierzał już w tę stronę usłyszał.
- No 5 minut już minęło. Chciałbym porwać syna bo właśnie wróciliśmy do domu i chcielibyśmy z nim pobyć, bo przecież wyjeżdża za kilkanaście godzin. - powiedział do mężczyzny. A Albi złapał się na tym, że zapomniał powiedzieć tego Genmie-sama, że wyjeżdża jutro po południu.

- Za kilka godzin? Więc nie będzie musiał wysyłać tego faksem... Ah... Jeśli będziesz tam szybciej niż w przyszłym tygodniu, idź do dyrekcji żeby cię ulokowali w tym czasowym pomieszczeniu, bo teraz jest wolne i są generalne porządki przeprowadzane...
Odpowiedział zadowolony, jakoś było mu lepiej.
- Dowiedzenia i życzę udanego wieczoru...
Lekko się ukłonił i poszedł w stronę samochodu, które było z pierwszej półki.

- Do widzenia. - odpowiedział ojciec Alberta i zamknął za Genmą drzwi.
Położył rękę na głowie syna i poczochrał mu włosy, po czym razem udali się do kuchni. Zjedli babeczki, oraz trzy arcydzieła zrobionego przez Albiego, wypili herbatkę, a potem Maria poszła spać, bo usypiała już przy stole. Rodzice z Albim zostali sami. Pogadali o szkole, o zajęciach. Potem oboje rodzice poszli spać, a Albi chodził po domu, pakował jakieś swoje rzeczy. I tak się borykał z jakimiś swoimi problemami. Prasował swoje rzeczy, pakował ładne ciuchy. Po czym stanął przed lustrem i patrzył długo w swoje odbicie.
Nie spał całą noc, cała noc patrzył na wyświetlacz telefonu, na którym było z 9 nieodebranych połączeń.
Dwie godziny zebranie trwało, a co robił potem. Od 15.30 do 17.30, a do 19 kupa czasu. Jak wyjadę będzie miał wiele czasu, wiele czasu bez gówniarza bez oka.

Oprócz połączeń był też sms:

"Jeśli śpisz, to życzę ci kolorowych snów, jesli nie i będziesz szedł spać myśl o mnie, jak czytasz już go nad ranem podaj godzinę kiedy wyjeżdżasz... Albi... Nie bądź zazdrosny... Elza jest moją siostrą..."

Napisał, nie zawsze tak otwarcie o tym mówił, ale czuł, że tym razem inaczej by nie odpuścił.

Rano zebrał się umył, ojciec zapakował jego walizki do bagażnika auta. Alberto pocałował śpiąca siostrę w policzek, mamę wycałował też i wsiadł do samochodu. Ojciec zawiózł go pod same drzwi szkoły, a tam nim zajął się już Lokaj.
Alberto był w szoku, że w prywatnej szkole jest Lokaj, ktory wział jego walizki. Ojciec życzył mu powodzenia i powiedział, że mam przyjechać w niedziele za 2 tygodnie do domu, że nie wcześniej, aby nie wyszedł na takie co musi non stop do domu wracać.
Nie zadzwonił, nie napisał do Genmy tylko odczytał sms'a i postanowił odpisać mu jakoś później. Teraz to był podekscytowany całą szkołą.