Rodzina Mazzano

Tak wygląda dom Państwa Mazzano, rodziców Alberta.

Tak wygląda pokój Alberto, znajduje się na pierwszym piętrze, ma dostęp do sporego balkonu:

A także widok na salon z kuchnią, w którym to rodzina spędza wspólnie czas i od czasu do czasu, jadają wspólne posiłki.

Gdy samochód podjechał na podjazd, a pod oponami zatrzeszczały kamyczki którym wysypany był podjazd, oboje wysiedli z samochodu. Albi na dźwięk komplementu ładnie się uśmiechnął i poszedł w stronę drzwi wejściowych. Z tylnej kieszeni spodni wyciągnął klucz i otworzył drzwi. Gdy weszli do środka, Albi ściągnął buty, bo wiedział jak by matka go skrzyczała, że chodzi po domu w buciorach w których nie wiadomo gdzie się szlaja.
- Masz ochotę na coś do picia? Mam wino, wódkę, piwo, ale też jest kawa i herbata. - powiedział i już pobiegł do kuchni, aby dla siebie zrobić herbatę, woda się gotowała a on czekał na decyzję Genma-sama co by to chciał do picia.

- Jeśli masz prawko i mnie zawieziesz do domu, może być alkohol, jeśli nie to herbata wystarczy...
Odpowiedział idąc za nim, też ściągnął buty.
Nie rozglądał sie natrętnie, ale sekretnie.

Na wspomnienie o prawo jazdy tylko pomachał głową na "nie" i zaczął wyciągać dwa kubeczki i wkładać w nie torebki herbaty. Gdy woda sie zagotowała, zalał herbaty i wziął je ze sobą.
- Chodźmy do mnie. To na piętrze. - powiedział i z dwoma herbatami w rekach poszedł na górę, otworzył drzwi. Pokój był jasny w porównaniu do jeszcze tego jak wyglądał 2 miesiące temu. Położył oba kubki na stoliku do kawy i rozsiadł na łóżku.
- Podane dwa razy earl grey. - uśmiechnął się i sięgnął po cukier który stał tuż obok i położył go na stoliku miedzy kubkami.

Wszedł zamykając za nim drzwi.
- Dzięki...
Usiadł w fotelu.
Rozejrzał się po pokoju, był ładnie urządzony.
- Sam urządzałeś?
Zapytał sie ciekawy, może nie tylko do gotowania miał smykałkę.

Usiadł w fotelu, a ten głupi mały jednooki "cyklop" myślała, że mężczyzna usiądzie obok niego na łóżku. No ale przepadło, wiec aby nie wyglądać na zaskoczonego rozłożył się na całej długości łózka i położył się na brzuchu skierowana miał twarz w stronę Genmy-sama.
- W sumie to tak. Gdy się tu wprowadziliśmy to dom stał pusty. - powiedział i posłodził sobie herbatę. Wsypał w nią trzy łyżeczki cukru.

On nie słodził, więc nic nie dodawał tylko szybko wyjął woreczek.
- Hmm... Alberto... Przeglądałeś teczkę?
Chciał zobaczyć, czy chłopak wziął sobie do serca jakoś to co powiedział mu ostatnim razem, czy olał to całkowicie.

On pomieszał i upił łyk herbaty, ale że z niego taki lekki fajtłapa sparzył sobie czubek język. Więc odłożył kubek na stolik, aby trochę przestygła.
- Tak przeglądałem, wysłałem rodzicom nawet skany o tej szkole. - powiedział i na chwilkę się zamyślił.
- Rodzicom bardzo się spodobało, ale zastanawiali się czy stać ich na taką szkołę dla mnie. - powiedział z lekkimi oparami, czasem wstydził się tego, że jego rodzina nie jest jakaś bogata.

- już ci mówiłem, że wszystkie koszty nauki pokryję... Więc możesz im powiedzieć, że dostałeś stypendium, albo prawdę... Że ktoś widząc twój talent jest w stanie zainwestować w ciebie...
Powiedział, ale nigdy by się nei spodziewał, ze biedni ludzie mogą mieć taki dom, ale cóż różne rzeczy sie zdarzają.

No nie byli biedni, ale nie byli też bogaci. Mieszkali w nim już prawie 10 lat, więc przez ten czas go tak urządzili.
- Chyba wole powiedzieć, że stypendium, bo z tą inwestycją brzmi to tak powiem dziwnie. Zaraz by było, że bawię się w galeriankę - co w sumie jest prawdą. - powiedział i zaśmiał się. Sięgnął po kubek z herbatą i podmuchał, aby ja troszkę wystudzić.
- To chyba ktoś nade mną czuwa, że przysłał Genmę-sama do tego parku. - powiedział i uśmiechnął się do niego.

- Tak, zły duszek, który mnie namówił na wyrwanie się z pracy...
Z jednej strony, mógł robić co chce, ale z drugiej dawał zły przykład innym.
- To co powiesz będzie słuszne, znasz lepiej ode mnie swoich rodziców...

- Zły duszek zwany diabełkiem leniuszkiem. - zaśmiał się na samo o nim wspomnienie.
- Rodziców tak znam, ale nie wiem czy oni znają mnie. Przez ostatnie kilka miesięcy byłem raczej ciężki do zrozumienia. Mam nadzieje, że uwierzą w tę bajkę ze stypendium. Że nie będę im musiał mówić, że za szkolę daje dupy starszemu od siebie mężczyźnie, bo wtedy mogliby mnie wywieźć do jakiejś szkoły z internatem dla trudnych przypadków. Ale by wtedy było. - powiedział i upił łyk herbaty, było już mniej więcej zdatna do picia.

- Wątpię. - odpowiedział krótko, nie było sensu się dłużej nad tym rozwodzić. Popatrzył na mężczyznę, przyglądał się jego twarzy.
- W sumie wyglądasz na bardzo srogiego mężczyznę, a taki nie jesteś. Starasz się takim wyrazem twarzy odstraszyc innych od siebie? - zapytał od tak.

Zaśmiał się.
- Trochę w tym prawdy, ale ogólnie jestem straszny... Zwłaszcza w pracy, ludzie na mnie wołają diabeł... No ale bywa, jeśli się chce cos osiągnąć, nie mozna być pobłażliwym, co nie oznacza, że nie jestem wyrozumiały.
Napił się.
- Alberto... możesz mi powiedzieć... Jak to się stało, że straciłeś oko?
Wiedział, ze to jest dla niego trudny temat, ale chciał spróbować.

Na początku się roześmiał, ale zaraz potem nastąpiła cisza. Albi słyszał tylko jak Genma-sama przełyka łyki herbaty. Patrzył na niego jakoś tak dziwnie, jak na obcego. Zatkało go nie bardzo wiedział, jak ma sie zachować.
- Jak straciłem oko? - zapytał jakby sam siebie, prawie nie słyszalnym dla ucha innej osoby szeptem. Popatrzył na mężczyznę, jakby ten robił mu jakąś największą krzywdę w życiu, jak by rozdrapywał już prawie zagojoną ranę, jakby znów chciał aby zaczęła krwawić i boleć. Na prawdę nie wiedział jak się do tego zabrać z tym opowiadaniem. Wiedział, że wiele zawdzięcza temu oto mężczyźnie który siedział u niego w pokoju, ale opowieść o tej tragedii była wciąż dla niego wielkim bólem i cierpieniem. Nie wiedzial czy będzie umiał się do tego zabrać i zacząć. Chociaż sam początek tego wszystkiego nie był taki zły, najgorszy był koniec. Zero bólu, a krwi dookoła morze...

Po zadaniu pytania, zobaczył jak mimika twarzy Alberto zmienia się momentalnie, na zimną, odległą, pełną bólu i strachu.
Nie był pewny czy dobrze zrobił pytając go o to teraz, ale w jakiś sposób chciał mu pomóc, przełamać ten lęk wiedząc, że niedługo ktoś inny może zadać mu to pytanie.
- Jeśli nie chcesz i jest to dla ciebie za ciężkie, nie zmuszam cię... Ale nie chcę, żeby za każdym razem jak ktoś cię o to zapyta, żebyś wpadał w strach, które pokazują obecnie twoje oczy.

- Moje oko pokazuje strach? - zapytał i zaakcentował słowa "moje oko" dając tym do zrozumienia, że słowa wypowiedziane przez Genma-sama twoje oczy było złe. Popatrzył na niego jakby sprawiał mu ból, ale tak na prawdę on nic mu nie robił. Albi wstał podszedł do okna stanął tyłem do mężczyzny, ręce miał spuszczone wzdłuż ciała, a dłonie zaciśnięte.
- Siedziałem sobie kawiarni, ale przez nie uwagę potrąciłem pewnego mężczyznę i on wylał na siebie swoja kawę. Wtedy ten chciał mnie uderzyć i krzyczał mocno na mnie, wtedy obronił mnie pewien mężczyzna. - powiedział na jednym wydechu, zacisnął pięści mocniej. Po czym wziął głęboki oddech i opowiadał dalej.
- Był to rosły mężczyzna, starszy ode mnie i wydawał się taki silny. Tamten oblany kawą facet od razu usiadł przy swoim stoliku i zamilkł jak zaklęty. W ramach podziękowań usiedliśmy przy stoliku, ale obsługa dziwnie na nas spoglądała i oboje doszliśmy do wniosku, że należy zmienić lokal. Wtedy owy mężczyzna zaproponował swój dom, a ja zaproponowałem że mogę dla nas ugotować. - powiedział i na chwilę zamilkł. Genma-sama mógł zaobserwować jak jego klatka piersiowa unosiła się i opadała, Albi wyglądał jakby łapał oddech po długim biegu.

Słuchał go uważnie, przypominając sobie jak oni się poznali. Podobny moment, wylana kawa i zaproszenie, może on chciał go znowu spotkać... Taka dziwna myśl przebiegła mu przez głowę. Chciał wstać i podejść do niego, przytulić go, dać mu siłę, ale bał się, ze go w ten sposób zrani, pokaże, ze jest słaby. Nie chciał, zeby Alberto teraz skończył, więc siedział i patrzył i czekał, aż ten skończy.

Tylko różnica była taka, że Albi wylał na niego kawę, gdyż nie miał już oka, a wtedy po prostu facet przed nim go popchnął, bo był tak gruby i przez to na niego wylała się kawa. Albi nie chciał by spotkać tego mężczyzny już nigdy w życiu, nigdy przenigdy. No chyba, żeby tylko wskazać go policji, aby zamknęli go w jakimś więzieniu o zaostrzonym rygorze bo to psychol i wariat.
Wziął głęboki oddech i opowiadał dalej, odsuwanie tego w czasie i tak mu nic nie da.
- Tak więc wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do jakiejś rezydencji. Dom był przepiękny, ale w środku był zimny i nieprzyjemny. Taki dom, którego domem nazwać się nie da. - powiedział i jakby przeszedł go dreszcz, na wspomnienie tych zimnych murów domu.

W koncu wstał i podszedł do niego delikatnie go objął.
- Zgłosiłeś to na policję?
Zapytał, bo nie umiał zrozumieć jakim cudem, ten facet stąpa jeszcze po ziemi, tak bez karnie, jak by nic się nie stało.
W nim samym aż się gotowało, słysząc to, ale wolał nie wylewać swoich uczuć.

Gdy poczuł uścisk mężczyzny, jakby się przestraszył i tak jakby chciał uciec. Ale po chwili zdał sobie sprawę, że jest u siebie i że te ręce, które go obejmują są dobre, a nie złe jak tamte. Nie odpowiedział n jego pytanie tylko dalej jakby nie słysząc w ogóle pytania opowiadał dalej. Oczywiście, że tego nie zgłosił, rodzice raz zapytali, ale później lekarz zabronił im poruszać ten temat na wzgląd na psychikę młodego Włocha, więc zaprzestali. I żyli dalej udając, że nic się nie stało.
- Ja zająłem się kuchnią, a on poszedł szukać jakiegoś wina. Gdy skończyłem usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy jeść. Potem on poczęstował mnie winem, a potem... - tu chłopak urwał, a do jego oka napłynęły łzy. Głos mu się załamał i słychać było, że mówi to płaczliwym tonem.
- Potem już nic nie czułem, mało pamiętam, ale zieleń trawy w parku i szkarłat mojej krwi w około zapadł mi w pamięć. Nie wiem jak doszło do owych ran, nie pamiętam. Byłem odurzony jakimiś narkotykami. Zieleń i czerwień razem, takie w sumie ładne połączenie kolorów, prawda? - zapytał i jakby zachichotał, to było dziwne zachowanie z jego strony.

Pocałował go delikatnie w ucho, jakoś smutno mu się zrobiło, ale też bardzo go ucieszyło to, ze nie cierpiał, ze nie czuł bólu, ze go nie pamiętał.
- Nie pozwolę, żeby ktoś cię skrzywdził znowu...
Wyszeptał, a w jego głosie było słychać gniew.
Był zły na ludzi, ze nic z tym nie zrobili, ze nei chcieli mu jakoś specjalnie pomóc, tylko go zostawili, "żeby nie psuć mu psychiki". On wiedział, ze już ma ja zniszczoną, a świadomość że ten potwór nie został ukarany jest o wiele gorsza niż świadomość, ze go złapali...
- obiecuję... ochronię cię...
Wyszeptał znowu.

Alberto nie odwrócił się, aby na niego popatrzeć tylko wciąż stał i wpatrywał się niby w okno, ale tak na prawdę jego wzrok byl skierowany w bliżej nie określony punkt. Nie mówił nic tylko tak stał, sam w sumie nie wiedział, co ma robić.
- Tu była zieleń. - powiedział i pokazał palcem jakby podłogę, a potem dodał.
- A tu była czerwień. - pokazał jakby powyżej, po czym dotknął nóg, brzucha, pleców i twarzy.

Obrócił go do siebie przodem i delikatnie pocałował, zeby ten już nic nie mówił.
- Alberto...
Wyszeptał, a po tym mocno go przytulił.
Nie chciał, zeby już mówił, nie chciał, zeby sie ranił, bał się o niego.