Rodzina Mazzano

- Może na meksykańską pallea, mam ochotę. Tylko bez owoców morza, bo ich jakoś nie jestem w stanie przełknąć. - powiedział i przysunął się bliżej Genmy-sama.
- Nie ma sensu, aby odbierać, to na pewno nic ważnego. - wyjaśnił.

- To super. Zamów coś, a ja odbiorę te wiadomości. - powiedział, wstał z łóżka i podszedł do biurka. Odebrał jednego a potem drugiego. Gdy doczytał do końca wiadomość numer dwa, oczka mu się zaświeciły.
- Już wiem z kim będę w pokoju w akademiku w szkole gotowania. A ten drugi to od taty, że będą w domu dziś wieczorem i Maria ma ochotę na ciasto jabłkowe z bezowym spodem. - powiedział to tak spokojnie, mimo, że była godzina 13, a oni wciąz leżeli sobie w łóżku.

Zadzwonił miał już tel w komórce i zamówił.
- Za 30 min dojedzie, mam nadzieję, ze nei zamówiłem za dużo...
Zaśmiał się.
- Więc z kim będziesz?

- Z jakimś chłopakiem z Japonii Yosuke i jakimś Hiszpanem Jorge. - powiedział i zastanawiał się jacy będą.
- Ciekawe jak dobrzy są w tym co robią? - zastanawiał się, po czym popatrzył na mężczyznę.
- To co jak ja wyjadę tam do akademika to będziemy się rzadziej widzieć. - powiedział jakoś tak smutnym głosem.

- Czemu?
Zapytał zaskoczony tym stwierdzeniem.
- Będę cię co tydzień odwiedzać... i myślę, że nie będą źli, w końcu trafiają tam najlepsi... Będziemy jeść tutaj, czy gdzieś indziej?
Miał na myśli łózko czy inny kąt jego pokoju.

- Na prawdę? - ucieszył się Albi. - To super. - dodał po czym podniósł się z łóżka, podszedł do szafy i wyciągnął na wieszaku ciemno szary garnitur idealnie pasujący rozmiarem na Genme-sama. Miał go w pokoju od czasów prywatnych lekcji z muzyki, jego nauczyciel kiedyś go tutaj zostawił. Albi uśmiechnął się do siebie na wspomnienie tego, dlaczego go zostawił.
- Powinien pasować, a zjemy w kuchni. - powiedział, po czym dodał. - Jakby zastali nas rodzice to powiem, że jesteś przedstawicielem tej szkoły i że jem z tobą i gadam o ważnych sprawach. - powiedział i puścił do niego oczko, po czym sam zaczął się przebierać.

- Dobrze, a między czasie upieczesz ciacho, a ja je ocenię...
Zaśmiał się i ubrał, jednak pasował, ale dziwnie sie w nim czuł.
- Jednak wolę swoję.
Zauważył przeglądając sie w lustrze, a ty w co się ubierzesz?

Gdy Genma-sama ubrał się w ten garnitur, znaczy przymierzył go Albi popatrzył na niego jakoś tak inaczej. Uśmiechnął się sam do siebie, jakby coś go cieszyło.
- No spoko, to schowam na jakąś inną okazję. - powiedział, a sam ubrał obcisłe spodnie jeansowe w kolorze ciemno niebieskim z przetarciami i koszulkę polo w kolorze ciemnej zieleni z Lacosty. Poprawił swoją opaskę, przeczesał włosy i był piękny. Taki słodki w sam raz do brania.
Ding dong
- O nasze jedzonko. Ja idę odebrać i będę czekać w kuchni. - powiedział i zbiegł szybko po schodach w dół.

Poszedł za nim, w końcu miał zapłacić.
Jednak marynarkę wziął i powiesił ją na wieszaku, tak lepiej wyglądała.
Młody mężczyzna przyniósł dużą torbę.
- Gdzie mogę to położyć?
Zapytał się chłopaka, który pierwszy otworzył dziwi.
- najlepiej na jakimś stole.

Albi zaraz zabrał się za otwieranie jedzenia, pachniało pięknie, jego brzuch wydał z siebie "dopominanie się" o jakieś jedzonko. W swojej kuchni poruszał się płynnie, wyciągał talerze, sztućce i wino które idealnie pasowało do tego rodzaju potrawy. Otworzył sprawnie butelkę, korkociągiem i nalał do dwóch kieliszków. Taką sama ilość, miał chłopak rękę. Nałożył jedzenia na talerze, dla Genmy-sama było oczywiście więcej, bo on jest duży i musi dużo jeść. Odsunął mu krzesło i uśmiechnął się, jakby był najszczęśliwszy na świecie.
- No to smacznego. - powiedział.
Chyba się zakochałem. - powiedział do siebie w myślach.

Genma zapłacił i wziął 5 różnych sosów, które zamówił.
Postawił je na stole.
- Z nimi będzie lepsze i nie ważne co jesz z czym, wszystko do siebie pasuje...
Powiedział siadając, on sam też był głodny.
- Smacznego.

- A super, nawet nie wiedziałem. - powiedział i zabrał się za jedzenie. Było pyszne, jadł dość szybko, tak że zdążył upaprać się sosem chili na brodzie i na nosie. Sielankowy obiad w miłym towarzystwie, wszystko było pięknie, aż do czasu gdy Albi usłyszał jak koła szurają o żwir na podjeździe.
O jezu czyżby to już rodzice? - pojawiła się myśl w jego głowie.

Spojrzeli na zegarek było przed 15 parę minut.
- lepiej sie wytrzyj... Bo jak cie tak zobaczą będzie zabawnie.
Jednak wolał, zeby to jeszcze oni nie byli.

Alberto wytarł się rękawem, bez żadnego skrępowania. Po czym udał się do drzwi, aby wyjrzeć przez wizjer kto to podjechał pod jego dom. Samochód był duży i czarny, wysiadła z niego kobieta, na wysokiej szpilce, blondynka w wielkich okularach przeciwsłonecznych. Usta miała krwisto czerwone i róż na policzkach, podeszła do drzwi i zaczęła dzwonić dzwonkiem. W domu rozbrzmiewało ding - dong kilkanaście razy, ale że Albi nie znal ten oto Pani, postanowił jej nie wpuszczać. Miał dość niezapowiedzianych gości, więc oddalił się cichutko od drzwi i wrócil do kuchni, siadając na swoim miejscu.
- Nie znam tej kobiety, więc jej nie otworzę. - powiedział.
- Jedzmy dalej, bo nam wystygnie. - dodał jakby szeptem, po czym przechylił się nad stołem całując w usta Gemnę-sama.

- Kobiety? Jak ona wyglądała?
Zapytał się pijąc herbatę, którą zamówili.

- No wiesz, piękna blondynka o długich nogach. Taka jak są na okładkach pism dla kobiet. Gdybym gustował w kobietach, na pewno by mi stanął na jej widok. - powiedział Albi jakoś tak pociesznie, ale po chwili popatrzył z uwagą na Genmę-sama.
Zdał sobie nagle sprawę, że tak na prawdę nic o nim nie wie. Ani gdzie pracuję, ani czy ma jakąś rodzinę albo na przykład byłą żonę.

Wypluł zawartość, która mial w ustach.
- Wybacz...
Jedno słowo mu sie cisnęło na usta "cholera", jak ona go tutaj znalazła, no jak?!
- Jakim samochodem przyjechała?

Albi już po zachowaniu mężczyzny zobaczył, że coś jest nie tak. Dosłownie "wypluł" herbatę, którą miał w ustach.
- Takim czarnym Rolls-Roycem z przyciemnianymi szybami, a co znasz ją? - zapytał, był poddenerwowany, ale nie dawał tego po sobie poznać.

- Już myślałem, że to Elza... Elza jest moją asystentką... Ale ona jeździ innym autem...

- Już myślałem, że to Elza... Elza jest moją asystentką... Ale ona jeździ innym autem...
Odetchnął z ulgą, ale po chwili coś sobie przypomniał, ostatnio miała auto w naprawie, więc to pewnie była ona, ale wolał jednak, zeby to nie było prawdą.
- Otworzysz jej?

- Jeśli ty ją znasz to tak. - podniósł się znów z miejsca i nie patrząc na Genmę-sama podszedł do drzwi i otworzył tej kobiecie drzwi.
Ta asystentka na pewno!? Kochanka, żona, była żona. Możliwości było tak wiele, że to jest przerażające.
Otworzył drzwi i uśmiechnął się do kobiety, która tam stała.
- Przepraszam, że musiała Pani tyle czekać, ale brałem prysznic i nie słyszałem. Proszę powiedzieć o co chodzi?

Spojrzała na niego spod okularów.
Lustrowała go jakieś 2 minuty.
- Przyszłam do twojego towarzysza, nie do ciebie...
Weszła bez zaproszenia.
- Wiem, ze tu jesteś... Wyłaź!
Mężczyzna przełknął ślinę, wyszedł słysząc głos kobiety.
- Tutaj... Jak mnie znalazłaś?
- Mam swoje wtyki... myślisz, że tak bez karnie możesz uciekać z roboty oraz nie przychodzić do roboty?
Zapytała się kobieta, wyglądała na złą.

Minęła go w drzwiach, po zlustrowaniu jego osoby. Weszła jak do siebie, no co za tupet. Wyglądała na złą, nawet jej głos był taki no poddenerwowany. Alberto zamknął drzwi za nią i bez słowa wrócił do kuchni, aby usiąść i dokończyć zamówione jedzenie. Nie będzie się wtrącał do rozmowy dwójka dorosłych, tak zawsze rodzice go uczyli. Ale mimo, tego że nie chciał słyszał o co chodziło.
Wiedziałem, że będzie miał przeze mnie problemy. Ahhh i to niby ja jestem niedopowiedzianym dzieckiem, ahhh .

Poszli do innego pokoju, rozmawiali dobre 15 minut, po tym czasie ona wyszła, a po chwili przyniosła mu garniak. Przebrał się w niego.
- Alberto, muszę wyjść... Wrócę za max 2h... Musze iść na zebranie...
Wytłumaczył mu się bo głupio trochę wyszło.
Kiedy wychodził dał mu delikatnego buziaka w usta.