Apartament Genma-sama

- To zależy co masz w lodówce i na co masz ochotę. Umiem zrobić praktycznie wszystko. - powiedział i odwrócił głowę tak aby popatrzyć w oczy mężczyźnie, a potem zrobił coś za co od nie jednego mężczyzny dostałby karę. Pocałował go w usta. Ale nie czekał, aż ten odwzajemni po prostu pocałował i wyszedł z wanny.
- To ja będę szedł, aby z dziwki stać się kucharzem. Co sobie Genma-sama życzy, na kolacje? - zapytał, stojąc nago tuz przed nim.

- Owoce morza, w daniu które kucharz sam zdecyduje zrobić wszytkie składniki znajdziesz w lodówce... I ubierz się, zeby cię nie przewiało...
Odpowiedział mu, a kiedy ten się odsunął sam też wstał i poszedł sie wysuszyć oraz ubrać.

Tak więc Alberto został sam w kuchni. Była wielka, miała trzy komorowy zlew, wielką lodówkę piękne meble. Jak wypasiona kuchnia. - pomyślał i zabrał się do roboty. Zauważył radio włączył go, zawsze lepiej mu się pracowało przy muzyce. Znalazł duży garnek napełnił go wodą i położył na kuchenkę elenktyczną.
To będzie spagetti a la frutti di mare con pomodori. - pomyślał i od razu zaglądnął do lodówki, aby poszukać owych krewetek, małż i pomidorków koktajlowych. Zrobił sam sos pomidorowy z dodatkiem bazylii i na chwilkę odstawił go na bok, aby nie zaczął wrzeć i nie zespół mu się przy tym smak. Krzątał sie po kuchnii zwinnie, w szafce znalazł dwa glebokie talerze jak do zupy, do zlewu napuścił bardzo goracej wody i włożył je tam, aby kolacja na nich nie wystygła tylko długo była ciepła. Albi tupał nogą do muzyki i coś tam nucił pod nosem. Zapach roznosił się po całym domu. Najbardziej było czuć świerze pomidory, bazylię z lekką nutą czosnku. Albi mieszał makaron, chciał aby był aldente, a nie jakąś breją, więc musiał go pilnować. Po czym zaczął wrzucać na patelnię krewetki koktajlowe i polewać je lekko sosem czosnkowym z lekką domieszką białego wina. Mieszał to cały czas, aby nic się nie przypaliło. Krewetki i małże musiały zachować swój kolor.

Kiedy się ubrał, poszedł po jakiś alkohol, a kiedy znalazł i sobie nalał odpowiednią ilość cicho wszedł do kuchni i opierając się o framugę drzwi, obserwował chłopaka.
Nie przeszkadzało mu, że stoi już tam jakiś czas widok spokojnego chłopaka też go uspokajał, a dodatkowo dawał i sprawiał dziwne ciepło. Miał nadzieję, że ta chwila będzie trwała dłużej, a Albi się nie skapnie, ze jest obserwowany.

Alberto był tak zajęty pichceniem, gotowaniem, pilnowaniem odpowiednich temperatur, że nie zwracał uwagi na to, że Genma-sama stoi w drzwiach i mu się przygląda. Gdy młody był w kuchni, nagle całym jego światem właśnie stawały się te rondle, garnki, noże i patelnie. Matka zawsze mu powtarzała, że jest urodzonym kucharzem, a on co został dziwką. Gdyby rodzice się dowiedzieli, to by dopiero było. Było mu dobrze, tak jak było. Miał na sobie spodnie i nie zapiętą na guziki koszulę. Bo ubierał się od tak, po wyjściu z wanny. Spróbował makaronu i gdy orzekł, przytakując lekko głową, że jest już w sam raz to wtedy całość odsączył na sitku z wody, szybkimi ruchami wyciągnął dwa talerze z wody, osuszył je starannie szmatką i nałożył makaronu na dwie porcję. Jedna była zdecydowanie mniejsza od drugiej, ta mała była dla Albiego. Wtedy polał sosem bazyliowo-pomidorowym obie porcje i w tym momencie odwrócił się, aby sięgnąć po owoce morza, które nabrały odpowiedniego koloru i zobaczył mężczyznę.
- Aaaa. Ile Pan już tu tak stoi? Chciałem właśnie wołać na posiłek, bo jest już gotowy. - powiedział, ale przy tym w ogóle nie oderwał się od pracy tylko delikatnie drewniana łyżką nakładał małże i krewetki na oba talerze, aby ich przypadkiem nie połać i nie zmiażdżyć.

Uśmiechnął się delikatnie.
- Dopiero wszedłem... Jakieś 20 minut temu...
Stwierdził siadając przy stole w jadalni, która była połączona z kuchnią za pomocą przesuwanych drewnianych (japońskich) drzwi.
- Lubisz gotować... Więc czemu nie zostałeś kucharzem?

O boże stał tu aż tyle czasu! - pomyślał.
- 20 minut? To długo... - powiedział i wziął dwa talerze i zaniósł do owej jadalni, oddzielonej od kuchni. Położył talerze na stole i zasunął japońskie drewniane drzwi. Aby rozgardiasz panujący w kuchni, nie zakłócał im posiłku.
- Czemu nie zostałem? Dziwi mnie tu ten czas przeszły. Czy zdaje sobie Pan ile ja mam lat? Takie decyzje do dla mnie jeszcze daleka przyszłość. - powiedział i nie jadł, czekał aż Genma-sama najpier spróbuje.

- Ale decyzje o zostaniu dziwką jakoś podjąłeś mając tyle lat ile masz...
Spróbował trochę, wziął pieprz i sobie doprawił, wymieszał i sie uśmiechnął.
- Dobre...
Zaczął powoli jeść.
- Nie chciał byś pracować jako kucharz?

- To była bardzo spontaniczna decyzja, zawsze mogę z tym skończyć prawda? - zapytał, ale jakby to pytanie kierował do siebie, a nie do niego. Patrzył jak sobie doprawia i bierze do ust. Aaaa smakowało mu, powiedział że dobre. To mu poprawiło humor i sam nie doprawiając już nic przebił małże widelcem i wsadził obie do ust. No była dobra.
- Miło słychać, że Ci smakuje. - usmiechnął się i popatrzył na niego przenikliwe jednym okiem.
-No może chciałbym, ale mam na to jeszcze czas.

- No nie za bardzo, gotowania uczysz się cały czas... To tak jak życiowe doświadczenie im szybciej zaczniesz tym lepiej... kończyłeś jakaś szkołę?
Zapytał się w koncu widział prawdziwe "ja" chłopaka.

- Tak podstawówkę i gimnazjum mam skończone. Po tym wypadku, przestałem chodzić do liceum, miałem nauczanie prywatne. - tu się uśmiechnął i jakby zaczerwienił wspominając swojego nauczyciela.
- A potem jak on zakończył mnie uczyć, mój tato nie mógł go ścierpieć poszedłem szukać pracy i jakby znalazłem. - powiedział lekko rozbawionym głosem.

- A nie chciałeś nigdy iść do szkoły kucharskiej?
Nie wiedział dla czego, ale w jakimś stopniu chciał mu dać taką możliwość, zmiany.

- Ettooo... sam nie wiem. - powiedział nie przerywając jedzenia. Smakowało mu i to bardzo, nawet nie wiedział że krewetki koktajlowe sa takie smaczne.
Ale potem na chwilkę zamarł z widelcem w dłoni.
- Nie chcesz mnie już, prawda? Dlatego tak wypytujesz się o te szkoły. Mam racje prawda? - zapytal po raz drugi. Genma-sama na pewno nie był z niego zadowolony i pewnie chciał wysłać go do jakiejś szkoły dla kucharzy, aby więcej na niego nie patrzeć.
- Masz już kogoś innego, pewnie jest piekny, zdrowy i lepszy w te klocki. - powiedział, a jego wyobraźnia zaczęła wariować. Alberto sam sobie wymyślał rzeczywistość, która zaczynała go przerażać. Znów samotnośc, odtrącenie...

Westchnął odłożył sztućce i napił się alkoholu.
- Nie Albercie... Chce cię, ale nie umiem patrzeć na ciebie i widzieć jak się marnujesz... A inna sprawa jest taka, że nie powiedziałem tobie ani nikomu innemu, że nie będę się spotykać z kimś innym...
Napił się łyka i spojrzał na niego.
- Nie jesteś chory, więc nie wiem czemu tak pojmujesz i w takiej kategorii siebie zaznaczasz... Możesz pracować, uczyć się robić co ci się żywnie podoba... Więc czemu masz tego nie wykorzystać, zwłaszcza kiedy nadarza się okazja...
Wcale tak nie było, że miał go dość, wręcz przeciwnie, bardzo chciał się z nim spotykać, ale to nie znaczyło że nie było innych.

No tak to co mówił, nie miało sensu. W ogóle nie pomyślał, zanim powiedział co powiedział. Wiadome było, że Genma-sama nie jest jego jakimś kochankiem, jest jego klientem. A ten sobie wyobraża bóg wie co na jego temat. Czyżby Albi wczuł się w rolę pupila tego mężczyzny, bo jeśli tak to zrobił bardzo wielki błąd. Ale nie było już z tego wyjścia, powiedział i nie mógł tego cofnąć. Nagle postanowił całkowicie zmienić bieg tej rozmowy.
- Tak kiedyś myślałem o tym, aby iść na kucharza ale to chciałem dopiero jak skończę liceum iść i kształcić się na szefa kuchni. - powiedział i dojadł do końca swoje danie.

- Więc czemu nie spełniasz swoich celów?
Zrozumiał o co chłopakowi chodziło, ale w końcu on też miał innych partnerów, nie tylko jego.
- Albi, a co powiesz na mały układ?
Zaproponował, bo właśnie coś mu zaświtało.

- Nie spełniam swoich celów, bo jeszcze nie skończyłem liceum. Ot taka prosta sprawa. Ale zabiorę się za to jak tylko je skończę. - powiedział, odłożył talerz lekko na bok.
- Układ, jaki układ? - zapytał tak z ciekawości, ale nie wiedział do końca czy się cieszyć czy płakać.

- Nie powiem ci do puki mi nie obiecasz, że się zgodzisz... Przynajmniej na okres próbny...
Powiedział, widząc jego minę, jak by lekkiego nie zadowolenia, z powodu pierwszych słów jakie wypowiedział.

- Jak nie chcesz to nie mów. - zrobił minę obrażonego dziecka. Układ kojarzył mu sie z czymś stałym lub z czymś za coś. Nie chciał się w nim wplątać, w jakieś oddawanie jakby się wycofał, jakieś problemy i w ogóle. Wstał i wziął swój pusty już talerz do kuchni. Wychodząc z jadalni, przesunął japońskie drzwi i od razu pognał do zlewu, aby umyć po sobie te wszystkie garnki, patelnie, łzki, sitko i swoj talerz. Nie chcial być nikomu nic winny, nie chciał być od nikogo zależny, dlatego został dziwką.

Kiedy zjadł poszedł do kuchni, odłożył talerz obok innych naczyń, sam oparł się tak, że chłopak niemalże był w potrzasku.
- Chce ci powiedzieć, ale musze mieć pewność, że nie odrzucisz mojej propozycji, bo tego nie lubię, ale z 2 strony nie chce naciskać... jednak uważam, ze to dobry interes...
Wyszeptał mu do ucha.

Myl naczynia i rozmyślał o tym "układzie" nie słyszał jak mężczyzna wszedł, ale gdy położył talerz tuż przy zlewie i oparł się o niego, Albi nie mial jak uciec. Genma-sama mówił mu do ucha to wszystko, a on wciąż mył naczynia.
- Nie mogę na nic zgadzać się w ciemno. Juz raz sie tak zgodziłem i ... - nie dokończył, bo wcale nie chciał kończyć tego zdania. Zawał sobie sprawę, że zaczynał traktować tego oto mężczyznę inaczej niż innych swoich klientów, a przecież czym on się od nich różnił. Tylko tym, że nie znęcał się nad nim. Przecież o żadnych uczuciach nie było mowy.
- Jeśli to interes to ja się nie nadaję, jestem jeszcze dzieckiem, nie potrafię robić interesów. A do tego z dorosłymi, bo oni zawsze mogą zrobić taki myk, że wyjdą na plus w przeciwieństwie do tego dzieciaka. - mówił to, a jego ton przybierał coraz bardziej bojowy akcent.

Pocałował go w skroń, lekko obejmując.
- Alberto... Chciał bym ci zaproponować pewien układ, mianowicie, rzucasz robotę dziwki... Idziesz do liceum i się uczysz, kiedy je skończysz załatwię ci robotę w dobrej restauracji... Ale musisz skończyć szkolę kucharską jako liceum... Przynajmniej z ocenami dobrymi... Oczywiście, dalej będziemy się spotykać... A jak się zgodzisz, to mogę ci załatwić, opłacenie nauki... Ale nie myśl o tym jako o darowiźnie, bardziej inwestycją w młodego i zdolnego dzieciaka, który potrzebuje dobrego startu i kopa na start... Co ty na to?

Pocałunek go zaskoczył, ale nie pokazał tego jakoś szczególnie, następnie wysłuchał słów mężczyzny i patrzył na niego z niedowierzaniem. Wiedział, że nie spodoba się mu to co chłopak chciał mu powiedzieć.
- Chciałbym wyjaśnić Ci, że po pierwsze nie mam problemów finansowych. Myślisz pewnie, że jestem dziwką bo pochodzę z bidnej rodziny i ledwo rodzicom starcza na wyżywienie mojej młodszej siostry, prawda? Ale powiem Ci, że tak nie jest. Robię to, aby odpracować swój grzech. Nie żebym robił to dla jakiegoś bóstwa czy czegoś co niby nade mną czuwa tylko od tak. Możesz pomyśleć, że jestem psychiczny, ale odrzucę twoją propozycję. - powiedział i już jak wypowiedział te słowa, zaczął ich żałować, bo wiedzial dokładnie jakich słów będzie musiał użyć w kolejnym zdaniu.
- I j...ja będę już szedł. - powiedział i opuścił głowę w dół. Był zalamany.

Znowu go pocałował w skroń i nie puszczał.
- Nie mówię, ze będę dawać ci na wszytko, tylko opłacał studia w dobrej szkole kucharskiej... I nie uważam, że jesteś biedny, bo to nie moja sprawa jak jest... Mając papiery będziesz mógł wszędzie pracować, ale rozumiem... I się nie gniewam...
Powiedział spokojnie, chociaż trochę był zawiedziony, że chłopaka nie będzie miał tylko dla siebie, ale co zrobić.

W tej umowie czy tym układzie, nie wspomniał o tym, że chciałby go mieć tylko dla siebie, ale zaproponował mu, że będzie mu płacił za studia i wciąż dymał się z nim jak z dziwką. Więc Albi nie jest jak jakiś Edward Cullen i nie umie czytać w ludzkich myślach.
Ten drugi pocałunek lekko go uspokoił, chłopak delikatnie zmrużył powieki. I jakby odpłynął, głowę lekko przegiął w bok i czuł się zakleszczony ciałem mężczyzny.
- Ja się już Genma-sama będę zbierał. Nie chciałbym przeszkadzać - powiedział.