Apartament Sion'a

Apartament jaki zakupił sobie Sion z zaoszczędzonych pieniędzy od matki, nie wszystkich oczywiście wyglądał następująco. Nie był jakiś super wypasiony. Miał ogromną powierzchnię, dużo wolnego miejsca. Nie była to jakaś klitka w której Sion mógłby dostać ataków klaustrofobii, lecz piękne, wygodne, dobrze oświetlone mieszkanie. Pokój dzienny był połączony z holem wejściowym i kuchnią. Tak oto to wyglądało jak tylko Sion się wprowadził:
Mieszkanie znajdowało się wysoko dlatego widok z okien był cudowny, na całe wielkie miasto. Szyby były oczywiście zrobione ze specjalnego szkła, wyciszały wnętrze. Sion miał to szczęście bo gdyby nie te dźwiękoszczelne okna, dostałby szału od gwaru i hałasu dochodzącego z dołu.
Sypialnia także, była urządzona w podobnym stylu, raczej surowym niż przytulnym. Łóżko znajdowało się na środku pokoju, było oczywiście dwuosobowe, przykryte blado fioletową pościelą i pięcioma poduszkami w takim samym odcieniu. Po obu stronach łóżka stały szafki, w kolorze srebrnym, każda z nich posiadała po dwie szuflady, z których pierwsze zamykane były na kluczyk - Takie sypialnie w mieszkaniu znajdowały się dwie. Jak w całym mieszkaniu za podłogę stanowiły jasne panele, odcinające się od ciemniejszych mebli. Przez taką kolorystykę mieszkanie sprawiało wrażenie zimnego, chodź Sion polubił je od pierwszej sekundy.
Łazienka oczywiście też pasowała do wszystkiego, wyglądała o tak:
Po za Sion'em w mieszkaniu mieszkały dwa kotki: Hikaru i Kaoru. Ten ciemniejszy to Kaoru.

Po wizycie w sklepie mieli kupione wino białe pół-słodkie, wódkę i whisky, do tego kupili sobie również przepitkę sok i colę. No każdy będzie sobie pił, co tam będzie chciał. Dokupili też paluszki, a Sion obowiązkowo kupił sobie chipsy o smaku zielonej cebulki, które wręcz uwielbiał. Otworzył drzwi i weszli do mieszkania. Jego koty od razu podbiegły zadowolone, że ktoś w końcu przyniósł im jedzenie, ale gdy zobaczyły obcych uciekły, pochowały się po kątach. Czy to może być jakiś zły znak? Pomyślał, ale potem wyciągnął z siatki jedzenia dla nich nasypał im do miseczek, a te małe dranie dalej nie wychodziły z ukrycia.
- Wchodźcie rozgoście się. Aktualnie mieszkam sam, więc nie krępujcie się. - powiedział udostępniając im salon i swoje mieszkania. Na stole w salonie leżały tomiki mangi Ouran.

Gdy tylko zobaczył biegnące w ich stronę te małe puszyste bestie schował się za chłopakiem, do którego te bestie w końcu należały. Na szczęście, gdy ich zobaczyły uciekły gdzieś się schować, co bardzo go ucieszyło.
- Ja chyba poczekam z poznaniem twoich zwierzaków. Im widać też się nie spieszy - powiedział, wchodząc głębiej do mieszkania i rozglądając się ciekawie. - Ładnie tu.

Jako ostatni do apartamentu wszedł Dante. Z wolna podziwiał wystrój wnętrz, dość podobny do tego, który sam ma w domu. Uśmiechnął się szeroko na widok przestraszonego chłopaka.
- Bardzo masz tu ładnie Sion, aż wstyd się przyznać, ale nigdy nie podobały mi się apartamentowce. Twój jednak ma coś w sobie - powiedział i usiadł na kanapie. Włożył rękę pod nią i już po chwili wyciągnął rudawego kotka. Ten wgramolił mu się na ramię i głośno zamruczał.
- Hej kolego, a gdzie twój przyjaciel? - Pogłaskał kota i chciał go ściągnąć. Ten najwyraźniej miał inne plany. Pazurkami przyczepił się do ubrania Dante i ani myślał zejść.

Gdy chłopak schował się za nim Sion nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem.
- One nie zrobią ci krzywdy, na prawdę. - powiedział dalej śmiejąc się z chłopaka, a potem sobie uświadomił, że nawet nie wie jak ten bojaźliwy chłopak ma na imię. Zaraz go o to, zapyta tylko ... już chciał mówić Dantemu, aby się nie przejmował i czuł się jak u siebie, a tu zobaczył, że jemu nie trzeba tego powtarzać. Chłopak usiadł na kanapie i najwyraźniej Hikaru bardzo go polubił. Podszedł do niego, stanął nad nim i pogłaskał rudego po łebku.
- Widzę, że masz wzięcie, teraz już tak łatwo nie zejdzie, skoro już tak się wczepił. Ale nie przejmuj się, ja przyniosę Ci drinka i jakąś przegryzkę, więc nawet nie musisz ruszać się z miejsca. - powiedział i złapał bojaźliwego za ramię i zapytał go.
- A ty w ogóle kolego jak masz na imię, bo chyba się nam nie przedstawiłeś jeszcze? - zapytał Sion robić drinki z lodem, wódką i sokiem, który kupili w sklepie z alkoholem.

Obserwował chłopaka, który zaprzyjaźnił się z kotami. Wiedział, że on na pewno nie podejdzie na tyle blisko, żeby być w zasięgu pazurów i zębów tych stworzeń. Po chwili poczuł, że chłopak, za którym wcześniej się schował łapie go za ramię. Spojrzał na niego i wysłuchał.
- Ach, no tak! Przepraszam! Nazywam się Shion. Shion Kanashi! - powiedział i ukłonił się.

- Pewnie, nie przeszkadza mi. Dzięki.- Pogłaskał kota po łebku. Ten miauknął w odpowiedzi i jeszcze bardziej przyczepił się do jego ubrania.
- To zabawne, macie bardzo podobne imiona Sion i Shion. Ja z moim Dante chyba odpadam z grupy. Chociaż w nazwisku mam dwie s-ki. Liczy się?- Zaśmiał się do nich, spojrzał na wciąż stojącego Shiona i powiedział:
- Plis, niech któryś z was usiądzie, bo mam wrażenie, że tylko ja nic nie robię.

Gdy chłopak się ukłonił i przedstawił Sion stał zaskoczony. Rzadko się zdarzało, aby ktoś we Włoskim mieście jakim było Benoit miał podobne do niego imię. Więc wciąż patrzył na chłopaka z szeroko otwartymi oczami, jakby zobaczył ducha. Dopiero śmiech Dantego wyrwał go z tej chwili odpłynięcia, w sumie też zaczął się śmiać gdy ten zapytał się czy liczy się, że ma dwie s-ki w nazwisku. Na potwierdzenie tego, że oczywiście się liczy Sion wziął zimną już wódkę, rozlał do szklanek, zmieszał z sokiem. Drinki były ho ho ho dość mocne i położył na stół.
- To za dwóch Sion'ków i za Dantego dwie eski w nazwisku. - podniósł do góry szklankę, aby pokazać że to forma toastu. Upił kilka dużych łyków, wódka poczuł dopiero jak przepływała mu przez gardło i klapnął obok Dantego na kanapie. Bardzo, bardzo blisko, stykali się wręcz udami.
- Ale jest noc, nikt nie każe nic ci robić. Można poleniuchować, a nawet trzeba. - powiedział i dwa razy klepnął Dantego w kolano.

Również zawtórował śmiechem chłopakowi na temat dwóch s-ek w nazwisku. Po czym podszedł do kanapy, na której siedział Dante. Usiadł, jak najdalej, patrząc z boku na kota. Niechętnie wziął swoją szklankę z trunkiem. Tak w sumie to nie lubił pić, ale mógł się wykręcić tym, że pije dla towarzystwa. Raz mi nie zaszkodzi, pomyślał i upił kolejny łyk.

- W sumie racja- odpowiedział Dante chłopakowi. Wziął mały łyk drinka i rozkoszował się jego przyjemnym smakiem. Zauważył niebezpieczną bliskość Siona, ale nie zwracał na nią uwagi, z resztą to był jego dom i w sumie mógł robić co chciał. Shion siedział tak daleko od niego. "Nie lubi mnie?"- Pomyślał. Później jednak zwalił winę na wrodzoną nieśmiałość chłopaka albo kota, którego się bał. Odstawił ledwie ruszoną szklankę na stolik. Rozmowa wyraźnie się nie kleiła. Trzeba było temu jakoś zaradzić.

A tam niebezpieczna odległość, jakby mu usiadł na kolanach to wtedy byłaby to taka właśnie odległość.
- Shion siadaj. - powiedział i pociągnął go za rękaw, aby ten usiadł bliżej nich. Popatrzył i dolał mu jeszcze. Musieli się napić, aby sie rozruszać, bo nie znają się i Sion bal sie, będą tak milczeć.
- Zagrajmy w prawda czy wyzwanie? - zaproponował.

- Przecież siedzę - zauważył, ale chłopak pociągnął go, by usiadł bliżej. Był trochę onieśmielony, jak zawsze, gdy znalazł się w jakimś nowym miejscu, szczególnie z ludźmi, których prawie nie znał. Sion dolał mu trochę do i tak prawie pełnej szklanki, na co się trochę uśmiechnął. Dawno nie pił, więc wiedział, że alkohol w krótkim czasie trochę go ośmieli. Gdy chłopak zaproponował grę, ucieszył się. Lubił w nią grać, szczególnie gdy chciał kogoś poznać, a ta sytuacja była odpowiednia.
- Chętnie - powiedział. - Naprawdę chętnie zagram w tę grę.
Uśmiechnął się do obu chłopaków, czekając, czy ten drugi się zgodzi.

- Ja też zagram. Ostrzegam, że zawsze biorę prawdę. - Dante uśmiechnął się do współtowarzyszy. W sumie ciekawy sposób na spędzenia wieczoru. Szczególnie, gdy spędza się go w nieznajomym gronie.
- Jak to jest, butelką się losuje? - spytał. Nie pamięta za dobrze, jak się w to gra, oprócz tego, że odpowiadasz na pytania albo biegasz nago wokół akademika. Ah te pamiętne czasy studiów.
- Proponuję, by gospodarz zaczął- dodał rudowłosy.

Ha zgodzili się, Sion podskoczyłby do góry, ale nie wiedział czy to tak można, czy nie wyglądałby jak pięciolatek. Ale, że Dante sie zgodził na w sumie dziecinną grę to był w szoku, myślał, że powie coś w stylu "to dla gówniarzy" a tu proszę takie zaskoczenie.
- Tak butelką, a tak się składa, że mam pustą od wina, kiedyś tam zapomniałem wyrzucić. - powiedział, wstał i poszedł do kuchni, otworzył szafkę przy koszu na śmieci i wyciągnął butelkę od różowego Carlo Rossi Rossato i przyniósł ją oraz położył na stoliku.
- Ahh dzięki Dante. Tak więc czynię swoja powinność. - zaśmiał się i złapał najpierw za swojego drinka, zrobił wielki łyk przełknął i zakręcił butelką, która wirowała długo po stole i wylosowała Shiona.
- W takim razie chłopcze który boisz się kotów, Prawda czy wyzwanie? - zadał pytanie i złowieszczo zatarł ręce patrząc na chlopaka.

Obserwował butelkę, która w końcu zatrzymała się na nim. Przełknął ślinę, ale w sumie nie bał się. Raczej był ciekaw.
- Eeem, chyba wybiorę prawdę - powiedział, patrząc wyzywająco na chłopaka. Czekał niecierpliwie na pytanie.

Dante uśmiechnął się, gdy butelka wylosowała Shion'a. Był to raczej najbardziej tajemniczy jegomość w towarzystwie. Na początku pewnie wszyscy będą lecieć z "prawdą", żeby się lepiej poznać.
Za oknem było już ciemno, mogło być już nawet po dwunastej, a on był najstarszym w gronie (tak na oko). Miał nadzieję, że panowie potrafią się dobrze bawić, bo nie zamierza niańczyć upitych mężczyzn.

No tajemniczy i najbardziej bojaźliwy skoro obawiał się kociaków, no ale nie dręczmy go już z tego powodu. Chodź można by nazwać jego chorobę kotofobią. Sion nie wiedział co by wybrał czy prawdę czy wyzwanie. Ale o co by go tu zapytać? Coś takiego po bandzie czy coś z wyczuciem?
- Tak więc może powiesz nam czy jesteś jeszcze prawiczkiem? - zapytał i popatrzył na niego czujnym wzrokiem, po czym dodał. - Tylko nie kłam bo Hikaru ma czujnik kłamstwa i drapie wszystkich potencjalnych kłamców, do krwi. - powiedział poważnym głosem i wskazał na kota.

Poczuł, że jego policzki spłonęły rumieńcem, jednak dzielnie wciąż patrzał się na chłopaka, który zadał mu pytanie. Szybko przypomniał sobie wszystkich partnerów, jakich kiedykolwiek miał, patrząc się gdzieś w przestrzeń. Podsumował wszystko i ponownie spojrzał na Siona.
- Tak, jestem prawiczkiem - powiedział, wciąż się rumieniąc. - Teraz moja kolej? - zapytał i nie czekając na odpowiedź sięgnął po butelkę i zakręcił nią. Tym razem wypadło na Dante. Uśmiechnął się lekko do siebie, po czym spojrzał na chłopaka, którego wskazywała szyjka butelki.

- Ja zawszę biorę prawdę. - Uśmiechnął się w stronę jasnowłosego, czekając na pytanie. Miał nadzieję, że będzie bardziej wyszukane, nie lubił bowiem pytań, na które odpowiadało się tylko "tak" lub "nie". Trochę finezji.
Co nie zmienia faktu, że był w szoku. Prawiczek? Serio? To w dzisiejszych czasach są jeszcze prawiczki? Dante myślał, że po gimnazjum to nie ma czystych, dobrych istot, są tylko zdegenerowane jednostki niemyślące.
A tu patrzcie jaka wychowana młodzież. No może nie Sion. Będzie musiał później powiedzieć chłopkowi, żeby nie spraszał tak nieznajomych do domu, bo jeszcze go okradną.

Shion odpowiedział szybko, ale wow, jest prawiczkiem. Jak to możliwe? Ile on ma lat 12? Takie rzeczy w obecnym czasie już się chyba nie zdążały, ale STOP! Jak widać działy się nadal. U Dantego też najwyraźniej wywołało to zaskoczenie. Shion nie czekając na ich reakcję szybko pokręcił butelką, która skierowała się na pomarańczowo-włosego chłopaka. On też wybrał prawdę, ciekawe jakie pytanie zada mu Shion, był bardzo tego ciekaw.

Uśmiechnął się, wymyślając pytanie. O co by się tutaj zapytać? Może o coś bardzo osobistego, lubił takie pytania. Uśmiechnął się jeszcze szerzej i spojrzał na Dante.
- Co jest twoją największą traumą, czego najbardziej się boisz?
Tak, to chyba było dobre pytanie, przynajmniej dowie się czegoś mniej więcej pożytecznego. Szczególnie, że oni wiedzieli o jego fobii, co do kotów.

- Czego się boję? Oprócz moherów w autobusach komunikacji publicznej?- zapytał jakby ironicznie Dante. W sumie to bał się wielu rzeczy. Począwszy od specyficznych knajp azjatyckich, w których to dawali żarcie niewiadomego pochodzenia, aż do... innych dziwnych rzeczy.
Była jednak jedna istota, której nienawidził i bał się chyba najbardziej. Mała, paskudna i żyjąca wszędzie.
- Tak mi się wydaje, że to będą pająki - wzdrygnął się, mówiąc, po czym sięgnął po butelkę, która wylosowała Siona.
- Co wybierasz?

No nie to go zszokowało. Na prawdę, taki wielki chłop, a boi się pająków. Ten obok boi sie kotów, a ten pająków. Co z nich za mężczyźni - pomyślał Sion i popatrzył na kręcącą się butelkę, gdy szyjka wskazała jego, to zdrętwiał. Sam wymyślił tę zabawę, ale miał złudną nadzieje, że może przynajmniej przez dwa okrążenia butelka nie zatrzyma sie przed nim. A tu taki zonk.
- Wybieram wyzwanie, żeby urozmaicić trochę tę grę. - powiedział i puścił oko do zielonookiego, uśmiechając się tajemniczo.
Ciekawe co też on wymyśli - zastanawiał się w myślach.
- Zanim jednak zrobię co mi każesz, napijmy się za ten wieczór i tę noc. - powiedział podniósł szklankę do góry i wypił cała jej zawartość na raz.

Pająki, co? W sumie też nie należał do jakichś ich wielbicieli, ale nie można było powiedzieć, że się ich bał. Dante zakręcił butelką i w końcu wypadło na twórcę tej zabawy. Chłopak wybrał wyzwanie, miła odmiana w sumie.
Jednak wzniósł toast i uprzejmość wymagała, by również wypił zawartość swojej szklanki, co zrobił za jednym razem.

Wyzwanie, co? Kompletnie nie mam pomysłu na wyzwanie! - Zirytował się nieco Dante, a w głowie jego istniała tylko pustka. Porozglądał się po mieszkaniu w nadziei, iż coś go zainspiruje. Niestety nic nie przykuło jego uwagi, wzrok natomiast spoczął na butelce alkoholu. No niech będzie, na nic lepszego nie wpadnę - stwierdził i nalał do pustej szklanki Siona do 3/4 objętości alkohol, resztę zalał jakimś tam napojem gazowanym.
- Twoje zdrowie. Wypicie tego jest wystarczającym wyzwaniem według mnie. - Powiedział Sionowi, podając mu szklankę. Zaszkodzić mu chyba nie zaszkodzi, a po alkoholu ludzie się podobno lepiej bawią. - Niestety Dante akurat w tej kwestii nie wiele miał do powiedzenia, wszak rzadko pił w dużych ilościach.