Apartament Sion'a

Popatrzył na Dantego i na szklankę wódki lekko zabarwiona jakims napojem gazowanym. Ahhh aż go dreszcze przeszły gdy pomyślał, że ma to wypić. Ale jak zabawa to zabawa, potem pewnie się rozkręci i zacznie podwalać się do zielonookiego przystojniaka, bo nie byłby sobą, gdyby po alkoholu nie wyłączyły mu się pewne granice. – Okej w takim razie Wasze zdrowie. – powiedział dość głośno i jak trzeba to trzeba przystawił szklankę do ust i zaczął pić. Jeden łyk, drugi łyk bez odrywania szklanki od ust. Wódka parzyła mu gardło, trzeci łyk, zrobiło mu się słabo, czwarty łyk i do dna! Dał radę, gdy położył szklankę na stół, jego oczy mówiły, że jest mu słabo. Zaszły taką jakby mgłą jakby miał zaraz puścić pawia, ale dał radę. Powstrzymał się! Dopiero noc się zaczęła, oni się bawią, nie mógł odpaść. Zakręcił butelką, która wirowała i wirowała, wylosowała Nezumi'ego.
– Postrach kotów. – zaśmiał się i udawał chwilkę, że jest wściekłym kotem, drapał delikatnie jego nogę i miauczał jak nienormalny. Za chwilę przyjął poważną postawę. – W takim razie pytanie czy wyzwanie kociaku, miauuuu? – zapytał i popatrzył na Dantego. Ależ to było ciacho, jeśli wybierze wyzwanie będzie musiał mnie pocałować. – pomyślał Sion, Usagi-san się nie dowie. Miejmy nadzieje!

Patrzył z niejakim podziwem, jak Sion opróżnia pełną szklankę, po czym pustą odstawia ją na stół. Widać było, że alkohol zaczyna działać od razu. Patrzył również bardzo uważnie, jak chłopak zaczyna kręcić butelką, która w końcu wskazała jego. Oderwał oczy od butelki, by spojrzeć na chłopaka, który zaczął łasić się do niego, jak kotek, których tak nie cierpiał. Skrzywił się nieznacznie, gdy usłyszał, jakim przezwiskiem obdarzył go Sion, ale nic nie powiedział. Zastanawiał się, co wybrać. Gdyby wybrał zadanie, a trafiłoby mu się podobne, jakiem miał Sion, to nie wiedział, czy dałby radę, jednak pytania dosyć szybko robią się nudne... Spojrzał na swoje dłonie, splecione na nogach. Postanowił.
- Zadanie - powiedział cicho, wciąż patrząc na swoje ręce i czekając, co też chłopak dla niego wymyśli.

Minęło sporo czasu. Zbyt długo. Właściwie niewiele pamiętam z tego okresu. Mam wrażenie, że natłok pracy i innych obowiązków spowiły moje życie dziwną mgłą. Nie mogłem sobie przypomnieć kiedy ostatni raz się odprężyłem. Co prawda sypiałem i jadłem, o to dbała moja asystentka, ale było to raczej padania na łózko ze zmęczenia i budzenie się razem z budzikiem, i wciąganie w siebie tego co dostałem pod nos, nie zwracając uwagi co tak naprawdę jem.
W końcu powiedziałem dość. Skończyłem kolekcję, pokazy mody i loty po świecie za mną. I dla mnie przyszedł czas na wakacje. Ale z kim mógłbym je spędzić? Oczywiście przychodziło mi na myśl tylko jedno imię. Sion. Nie wiedziałem jednak czy on zechce. Czy nadal mnie chce, od dłuższego czasu dostawał ode mnie jedynie sms'y. Krótkie wiadomości nie dające mu jednak odczuć, jak bardzo za nim tęsknię.
Przybyłem do jego mieszkania z nadzieją, że jest w domu i nie będę musiał siedzieć pod jego drzwiami. Bardzo się zdziwiłem gdy drzwi okazały się otwarte. Jeszcze bardziej gdy zastałem mała popijawę podczas głupiej gry. Cóż korzystając z tego, że są wstawieni i ja pozwoliłem sobie na nieco niebezpieczną grę.
-Wybaczcie, ale obecnie jedyne zadanie ma Sion. I jest nim pójście ze mną. Nie martwcie się, to sprawy biznesowe.
Powiedziałem powodując pewne poruszenie wśród młodzików. Szybko podszedłem do Siona i wziąłem go na ręce. Chwile później byłem już za drzwiami. Następnie zniosłem go do mojego samochodu. Nie mieliśmy zbyt wiele do przejechania, mimo to nie odezwałem się do niego ani słowem. Dopiero gdy oboje znaleźliśmy się w moim salonie pocałowałem go mocno. Bardzo mocno.
-Tęskniłem
Powiedziałem, biorąc go w ramiona i przytulając.
[zt] dla Usagiego i Siona

- Właściwie, znudziła mi się ta gra - Powiedział Shion'owi, gdy tamci wyszli. Wszystko wydarzyło się w sumie bardzo szybko. Na szczęście Sion nie wyglądał na zdenerwowanego gdy go prawie że siłą wyprowadzali, Dante nie martwił się więc o chłopaka.
Robiło się już coraz późno, było już grubo po północy. Rudzielec robił się coraz bardziej śpiący, widział po swoim jedynym, pozostały towarzyszu to samo.
- To co, odprowadzić cię do domu? - spytał jasnowłosego, sprzątając ze stołu po krótkiej imprezie.

- Mi też w sumie się znudziła. Poza tym cieszę się, że nie muszę wykonywać zadania. - Uśmiechnął się delikatnie, patrząc na swoje stopy. Czuł, że jest zmęczony, a wypity alkohol jeszcze pogłębiał ten stan. Ziewnął i przeciągnął się, najchętniej położył by się tutaj na podłodze i zdrzemnął, ale to przecież nie wchodziło w grę. Spojrzał zaskoczony na chłopaka, gdy usłyszał jego pytanie.
- Etto... Nie chciałbym sprawiać ci problemów... - Spojrzał w okno, a potem na zegarek. Było już bardzo późno, zazwyczaj unikał chodzenia samemu na zewnątrz o takich godzinach, jednak nie chciał wykorzystywać chłopaka.

- "Etto"? Jesteś Japończykiem? Nie wyglądasz... - rzucił Dante, gdy byli już w drodze do wyjścia. Rudzielec właściwie ciągnął za sobą chłopaka, tym samym dając mu do zrozumienia, że absolutnie nie sprawia mu problemu i że chętnie go odprowadzi.
Na początku miał zamiar wezwać taksówkę i po prostu wspólnie pojechać pod wskazany przez chłopaka adres, ale stwierdził, że noc jest tak urodziwa, iż się przejdą.
- Masz ochotę na jeszcze jeden spacer - spytał Shiona. - Może być długi, bo właściwie nie wiem gdzie mieszkasz...

- Jestem w połowie Japończykiem - wytłumaczył, gdy rudzielec ciągnął go do wyjścia. Ucieszył się, że nie musi sam wracać, chociaż nie chciał tego po sobie pokazywać. Jego umiejętności aktorskie przydały się w tym przypadku.
- Spacer? - powtórzył, przekrzywiając głowę, jak piesek, po czym uśmiechnął się promiennie. - Bardzo chętnie, jednak nie będzie aż tak długi. Chyba że chcesz przejść przez park.
Uśmiechnął się do chłopaka lecz po chwili z jego twarzy zniknął uśmiech.
- Tylko ja... nie mieszkam w takim apartamencie, jak Sion. Nie wiem, czy to nawet można nazwać mieszkaniem, więc nie wiem, czy chcesz pojawić się ze mną w takim miejscu...

- Jak mógłbym kogoś oceniać po wyglądzie mieszkania. Nie można zaczynać od pałaców. Najpierw są obskurne kawalerki. - Uśmiechnął się do Shiona, gdy wreszcie opuścili budynek. Dante zastanawiał się, jak ma zamknąć drzwi (wszak nie wiedział gdzie gospodarz trzyma klucze). Zdecydował że zostawi je otwarte, w takich apartamentowcach jest ochrona i recepcja, nic nie powinno się stać.
- Właściwie to ja jestem z Neapolitańskich slumsów, które, uwierz mi, wyglądają o wiele gorzej niż te "nasze" - dodał naturalnie, domyślił się bowiem gdzie mieszkał chłopak.

Uśmiechnął się, nie bardzo wiedząc, co na to odpowiedzieć. Zrobiło mu się naprawdę miło, gdy usłyszał te słowa. Cieszył się, że chłopak nie jest jednym z tych, którzy oceniają innych po zawartościach portfela, wyglądu mieszkania, czy samochodzie. Zawsze był trochę przewrażliwiony na punkcie tego, że nie ma zbyt dużo pieniędzy. Nie żeby mu to jakoś specjalnie przeszkadzało, najważniejsze było, żeby starczyło na wszystko, co niezbędne. Uważał, że w ten sposób człowiek bardziej docenia to, co ma, nawet jeśli nie ma za wiele.
- To co, mały spacerek przez park, czy w kierunku mojego mieszkania? - zapytał, uśmiechając się delikatnie. Noc była naprawdę przyjemna.

- Pewnie, park może być - odparł i już razem ruszyli w stronę parku. Noc faktycznie była piękna, pogoda w sam raz. Dodatkowo bezchmurne niebo nad głowami, przez które od czasu do czasu przelatywały spadające gwiazdy, tak typowe dla letniej pory roku. Po chwili weszli na teren parku.
[z/t dla Dante i Nezumiego]
//Nezumi odpisuj mi już w parku, nie ważne którym.