Kamienna Altana

Tym razem młodzieńca zaprowadziło aż tutaj. Kolejny z wielu jego kaprysów stanowił przecież "odległe miejsce, trochę spokoju". Jak zwykle w swym sztandarowym, przydużym swetrze, stanął na środku wzgórza, by zaraz rozejrzeć się dookoła i podejść spokojnym krokiem do altany. Oparł się łokciami o zimny kamień, zaraz przechylając lekko głowę w bok, by z czymś w rodzaju uśmiechu obserwować ten krajobraz. Wiedział, że ze swoimi zdolnościami ten spokój nie potrwa długo, więc... mógł teraz tylko oczekiwać na łagodny wymiar kary z niebios. Oddychał spokojnie, z przymkniętymi oczami, opierając cały ciężar ciała na tej kamiennej konstrukcji. Zaraz jednak ujął w palce jeden liść bluszczu, by zwyczajnie go zerwać i obserwować z bliska.

Minęło parę dni od momentu kiedy ostatni raz widział "swego Pana", że tak to określę. Rodzice wraz z nim uzupełnili papiery i wysłali je do szkoły. Prywatnego Liceum dla przyszłych pracowników działu gastronomii. Tak więc Alberto wyszedł tego dnia z domu w celach, aby się przejść. Nie pracował w kawiarni wiec miał masę wolnego czasu. Doszedł aż na to wzgórze. Nigdy na nim nie był. Gdy dochodził już na szczyt dostrzegł zarys postaci. Oho nie był tu sam. Podszedł bliżej, lekko strząsnął kosmyki włosów na przepaskę na oku i podszedł jeszcze bliżej.
- Hej, co tam sam tutaj stoisz? - zagaił do obcego chłopaka.

Hej, co tam sam tutaj stoisz? Niel nie mógł się po prostu powstrzymać od szybkiego wyśmiania wypowiedzi jak i głosu Chłopaka. Otworzył oczy, ukazując światu swe jadowicie fioletowe soczewki, jednocześnie wypuszczając z palców listek, który trzymał. niemalże natychmiast wyprostował się, nawet nie odwracając głowy w kierunku przybysza. Więc jednak jego przeczucia były słuszne.
- Stoję, choć mogę się mylić. - powiedział głosem, który delikatnością równie dobrze mógłby przypominać papier ścierny. O nie, nie można mu było odmówić melodyjności i gładkości - przecież był jeszcze podlotkiem i jego głos nie brzmiał zbyt nisko. Jednak sam grymas, który zamalował się na jego twarzy wskazywał, że nie jest w dobrym humorze. Jak zwykle.
- A Ciebie cóż sprowadza?- starał się zachowywać jakieś pozory grzeczności, chociaż mimo wszystko był już na granicy. Oj, jak łatwo było u niego podpaść.

No co racja to racja, chłopak stał, a nie leżał. Ale można też byłoby rzecz, że ogląda widoki lub się nudzi po prostu.
- No tak, stoisz. To widzę jasne, zastanawiam się czemu sam. - ale to w sumie nie byla jego sprawa, wiec nie musiał juz o nic więcej pytać.
- A ja sie nudzę i postanowiłem tu przyjść. A, że nie mam znajomych przyszedłem całkiem sam. - wyjaśnił uprzejmie, nie reagując jakoś znów na złośliwy ton wypowiedzi chłopaka. Zwrócił tylko uwagę na kolor jego oczu, były fioletowe. Jak u jakiegoś kosmity, ale mu tego oczywiście nie powie, bo zaraz by dostał albo coś.

- Co mnie mogą obchodzić Twoi znajomi? Chyba chodziło Ci o przyjaciół. Znajomych każdy ma wielu. Chociażby teraz Ty jesteś moim znajomym, a ja Twoim. A to, czy będzie to dla nas dobre, dopiero się okaże. - Moralistyczno-filozoficzne wykłady z ust szesnastolatka? A czemu by nie. Przejechał językiem po swych bladych wargach, pozwalając ustom wygiąć się w nieładny, złośliwy uśmiech. Zaraz jednak znów znikł, a usta zmieniły kształt na prawie prostą kreskę.
- Jeżeli nasza rozmowa potrwa jeszcze dłużej, dowiesz się, czemu jestem sam. - o tak, niewiele osób potrafiło z nim wytrzymać. Dlatego osobiście uwielbiał swe własne towarzystwo, bo ta relacja działała w obie strony.

- Nie nie każdy ma ich wielu. Jeśli ty masz ich wielu to tylko pozazdrościć. - powiedział miło, nie ruszał go jak na razie chamski i dokuczliwy ton chlopaka.
- Ty nie wyglądasz na kogos kto by chciał się kolegować z kims takim jak ja, ale w sumie nie jesteś jedyny. - powiedział smutnym głosem jednooki chłopak. Popatrzył na panoramę miasta, stąd wyglądało tak ładnie i niewinnie. A kryło sie w nim tyle zła, ale też trochę dobra.
- Chętnie pobędę trochę dłużej, to może wtedy mi powiesz. - uśmiechnął sie do niego i znów popatrzył na miasto.

- Hah~ - roześmiał się dźwięcznie i perliście. Zupełnie nie pasowało to do jego tonu głosu. Uśmiech na jego ustach dodawał mu jeszcze słodkiego, wręcz niewinnego wyrazu twarzy. Przesunął dłonią po swych włosach, kończąc ten piękny wybuch śmiechu równie nagle, co go zaczął.
- Skąd wiesz, z kim się koleguję? Chyba nie mam tego wypisanego na czole. - irytowali go tacy goście jak On. Najbardziej chyba wtedy, gdy ustalali coś, co nigdy nie miało miejsca. Nataniel każdemu wystawiał swoją ocenę i tylko od jego widzimisię zależało, czy ta znajomość ma jakikolwiek sens, czy lepiej zaprzestać kontaktów, bo skończy się rękoczynami.
- Jaki Ty jesteś głupi... - mruknął głośno, przewracając oczami.

Śmiech go zdziwił, to co mówił o jego znajomych czy tam kolegach też go lekko zdziwiło, ale gdy chłopak orzekł już, że Alberto jest głupi to ten uwaga, uwaga w ogóle nie zareagował na te słowa, które miały go zdecydowanie zranić. Dlaczego się tym nie przejął? Bo był przyzwyczajony. Słowo, przymiotnik głupi to nie jest jakaś obraza dla niego, spotykał się z gorszym traktowaniem i gorszymi wyzwiskami.
- No może i jestem, ale i tak tymi odzywkami mnie stąd nie przegonisz. - powiedział i uśmiechnął się, a dłonie mocniej zacisnął na poręczy o która obaj się opierali.

- Nie dość, że głupi, to jeszcze uparty. Najgorsze połączenie wszechczasów. - stwierdził ściszonym głosem, brzmiąc nad wyraz wręcz spokojnie. Takie drobne niepowodzenia nie wyprowadzały go z równowagi, skądże, pobudzały do dalszego działania, ale to... później. Zdecydowanie później. Przeczesał dłonią swe jasne włosy, uśmiechając się krzywo, tylko kątem ust.
- Wiesz, co mnie najbardziej bawi? - spytał w pewnym momencie, opierając łokcie na kamieniu, a palce splatając tak, by mógł ułożyć na nich swą brodę w iście królewskiej pozycji. Znów nie wyglądał na takiego złośnika, jakim był.

No może i był uparty, ale co w tym złego. Ten tu obok niego był złośliwym, małym robaczkiem, a on upartym osłem. Zgrali się nie ma co?
- No co cie tak bawi? - zapytał go od tak normalnym głosem, pozbawionym jakichkolwiek złych emocji. Nie chciał mu dokuczać, Albi chciał po prostu z kimś pogadać od tak po prostu. Po za kolegami z pracy w kawiarni rzadko zdarzało się aby z kimś tak sobie gaworzył.

- Widząc Twoją aparycję wnioskuję, że jesteś po przejściach. I nie wyciągasz z nich żadnych wniosków. - po raz kolejny w ciszy rozbrzmiał jego śmiech. Tym razem znacznie cichszy, jakby spokojniejszy. A co, on też ma pewne poczucie humoru. Specyficzne, ale bądź co bądź jest.
- No pomyśl sobie, tak na logikę, zawsze mogę mieć schowany nóż i wydłubać Ci kolejne oko. Albo jeszcze gorzej - mogę Cię poćwiartować, aż będziesz czuł, że umierasz. A mimo to zachowujesz się, jakbyśmy znali się od lat. - odwrócił się do Niego tyłem i zwyczajnie przeciągnął się w miejscu, niczym kociak. Mógł jeszcze parę rzeczy wywnioskować z samego Jego wyglądu.

Słuchał chłopaka i popatrzył na niego od góry do dołu. Nie wyglądał na jakiegoś terrorystę czy nawet złodziejaszka. To, że miał trochę niewyparzony jęzor nie oznaczało, że chce go skrzywdzić. Tamten który mu to zrobił był inny. Był starszy, a po drugie był miły do urzygania.
- Wiesz co nie wyglądasz na takiego, który mógłby napaść na kogoś z nożem. - powiedział miło, a potem dodał uśmiechając się szczerze do chłopaka.
- Bardziej niż mordercę przypominasz mi kociaka, który szuka własnej drogi, ale jeszcze jej nie znalazł. - zachichotał cicho i patrzył na niego. A że chłopak stał tyłem do niego Albi patrzył na jego plecy. Nie wiedział czy młody złośliwy chłopak go słucha, ale i tak to powiedział.

- Nie wyglądam? - na jego usta wypełzł wyjątkowo paskudny uśmieszek, a on sam odwrócił głowę w Jego stronę. Widać było, że ledwie powstrzymuje się od ignoranckiego chichotu. Odwrócił się jednak przodem i zwyczajnie usiadł na kamiennej barierce altanki, machając w powietrzu nogami.
- Wiesz, po co greckim żołnierzom w przeszłości były buty z pomponami? - spytał nagle, zupełnie niewinnym głosem. Zaraz jednak zaczął kończyć swoją wypowiedź. - Bo gdy zrobili tak - tutaj wyprostował nagle nogę - z pomponów wylatywały noże i godziły w punkty witalne. Fajna śmierć, prawda? - przechylił głowę w bok, żeby zaraz przesunąć dłonią po swych zmierzwionych włosach.
- Kociaka? Hah~ Nie mam w sobie nic z tych wielu zagubionych duszyczek, które ciągle mają coś w tyłku, Skarbie. Więc nie nazywaj mnie tak.

Oho młody chłopak chciał go postraszyć, no to trochę mu się udało. Albi przestał się uśmiechać i powiedział.
- Nie żadna śmierć nie jest fajna. - chłopak zaczynał działać mu na nery. Albi zastanawiał się po prostu czemu tak się zachowuje.
- Ahh nie będę cię tak nazywać. A jak chcesz bym mówił, że jesteś chamski i masz niewyparzony jęzor? Hmmm - zapytał takim cierpkim głosem, nie wiedział dlaczego dał się temu gówniarzowi sprowokować.

- Nie będziesz jedyny. - a tym razem widać było, ze Nataniel tylko na to czekał. Tak, żeby wyprowadzić Go z równowagi, zmazać z ust ten irytujący uśmieszek... To mu dawało przyjemność.
- Mów, mów mi dalej~ - widać było, że zabieg, który pewnie w zamierzeniu miał zbić go z pantałyku, tym bardziej umocnił go w jego ukochanym snobizmie. Aż przymknął oczy z przyjemności i pewnie jeszcze mruknąłby jakieś pochlebstwo w Jego kierunku, ale to już byłoby przegięcie.
- O, jeszcze ten suchy głos. Widzę, że się uczysz i bardzo dobrze. Ale na mnie już pora, Nieznajomy. A jeżeli będziesz chciał z kimś o mnie rozmawiać, a najlepiej skarżyć się ... Nataniel. - po czym zwyczajnie zeskoczył z barierki i spokojnym krokiem udał się w kierunku zejścia ze wzgórza.

[z/t]

Urwał się z pracy, jak to zabawnie brzmi w jego ustach i na jego stanowisku.
Ale miał dość siedzenia w czterech murach, kiedy na dworze była taka piękna pogoda.
Czasem z okna widział to miejsce, ale i tak wywoływało miłe uczucie.
Usiadł pod dachem altanki, zamknął oczy i zaczął myśleć o przyjemnych rzeczach.

A Albi siedział sobie po drugiej stronie, kiedy małe złośliwe coś sobie już poszło i znów nachodziły go dziwne myśli, znów z jego twarzy zniknął uśmiech, a oczy były jakieś smutne. Wtedy to zauważył, że w altanie ktoś jeszcze jest, nie był pewny co do osoby, więc nie podchodził. Bo gdyby to nie był Genma-sama mógłby dostać ochrzan, że podchodzi tak blisko. Tak więc opierał się o kamienie i patrzył to na mężczyznę, który stał do niego tyłem to na panoramę miasta.

Czuł, ze nie jest sam, ze ktoś go obserwuje.
- Długo będziesz sie tak na mnie patrzył?
Zapytał, ale się nie odwracał.
Bał się, ze może siedzieć tam jakieś brzydactwo, albo coś czego on sam nazwać by nie mógł, głos mu całkowicie wystarczy tej 2 osoby.

Ups został nakryty, że przyglądał się mężczyźnie, ale to był chyba jakiś medium bo stwierdził to nie odwracając się do niego. Albi się przestraszył z tego wszystkiego nawet głosu nie rozpoznał.
- Prz-prze-prze-przepraszam. - wydukał jakiś strasznie zestresowany, przypomniało mu się nagle jak leżał wykrwawiając się na trawniku, tak zielonym jak ten pod jego stopami. A mężczyzna, który mu to zrobił był od niego starszy i czyżby miał podobny głos? Czy to on? Albi'm znów zaczęła rządzić jego wyobrażenie o tym, że wszędzie czai się ten zły człowiek. Miał tak zaraz po wypadku, dlatego nie wychodził z domu, ale ostatnio mu się to nie zdarzało. A teraz? Czemu znów nawróciło? Miało to związek chyba z małym, pyskatym, złośliwym dzieciakiem.

On za to rozpoznał ten głos.
Odwrócił się do niego.
- nie sądziłem, że cię tu spotkam...
Powiedział lekko się uśmiechając.
Podszedł do niego, ale widząc go w takim stanie, trochę się zmartwił.
- W porządku Albercie?
Zapytał kładąc rękę na jego ramieniu.

On się zaczynał coraz bardziej martwić gdy mężczyzna się odwracał, aż zamknął oczy, znaczy jedno oko jakie mu jeszcze pozostało, bał się spojrzeć mu w twarz. Ale potem te słowa i głos, który się zbliżał wydawał mu się znajomy. W końcu uchylił lekko oko i zobaczył Genma-sama.
- A to Pan. Ufff jak dobrze, przes-straszyłem s-się. - powiedział, a głos znów mu się załamał. Rękę mężczyzny wywołała u niego dreszcze, sam nie wiedział czemu.

Kucnął przed nim.
- Co ci się stało? Mały...
Zapytał dla pewności, bo nie wiedział czego on się bał, nie czekając na odpowiedz lekko go przytulił.
- No już...

Jednak obecność mężczyzny wyzbywała go obaw, ale jakoś ten dreszcz który przeszedł cale jego ciało zdziwił go. Czyżby tak reagował na jego dotyk/ A skąd pierwszy raz coś takiego się mu zdarzyło. Ale gdy ten już go przytulił wtedy Albi zapomniał o całym strachu o tym, jak leżał bez ducha prawie w parku o tym, że nie czul bólu a widział swą krew. O tym jak został naćpany jakimś gównem i o tym mężczyźnie, któremu wpadł jak śliwka w kompot sam w te jego obleśne łapska.
- Przypomniało mi się wszystko i bałem się, że Genma-sama jest tym tym co zrobił mi krzywdę. B-bałem się że tu przyszedł i zastał mnie samego. O-on by mnie zabił ch-chyba. - głos mu się trząsł, ale wtulił się w niego przy nim czuł się bezpiecznie.

Wysłuchał go i dał mu czas.
On nie miał pojęcia co mu się stało, jedynie mógł się domyślać.
- Przy mnie jesteś bezpieczny... może... Pójdziemy gdzieś indziej?
Zaproponował skoro ten park takie reakcje u niego wywoływał.