Park z Fontanną

Tak wygląda Park.

________________________________________________
Sion gdy tylko wyszedł z Wesołego Miasteczka udał się do swojego mieszkania, ale wybrał jakąś inną drogę niż zazwyczaj i przez to, że noc była bardzo ciemna, zgubił się w parku. Nie miał za bardzo do kogo zadzwonić, ani zapytać sie kogoś bo jak na złość nikogo w parku nie było. Chodził tam i z powrotem, ale park był duży więc nigdy nie mógl trafic w odpowiednia alejkę, aby dojść do pewnego skrzyżowania i dopiero od niego iść w kierunku domu. No nie zgubił się w nocy i to do tego w parku. Tak to jest nasz nieogarnięty Sionek.

Raymound dzisiaj... zdecydowanie nie przypominał siebie. Zwykle puszczone luzem włosy spiął z tyłu spinką, tak, że wydawać się mogło, że zupełnie zmienił się kształt jego twarzy, zamaskował charakterystyczny pieprzyk pod okiem, na ucho nałożył nausznicę. pozbył się nawet swoich okularów, co uczynił z wielkim bólem serca i za co czynił sobie cały czas wyrzuty, mrugając co chwila, nie mogąc pozbyć się dziwnego wrażenia, że coś przeszkadzało mu w oku, co jakiś czas odwiedzając toaletę tylko po to, by poprawić soczewki. Zamiast garnituru miał na sobie zwykłe, młodzieżowe ubrania i szarą, spraną dżinsową kurtkę. Skąd pomysł na taki wypad? Czyżby odskocznia od rzeczywistości? Skądże znowu, kamuflaż ten był tylko częścią jego pracy, która na szczęście dla niego już się skończyła. Znowu przyznał sobie punkt za to, że nikt, zupełnie nikt go nie poznał. Wystarczyło serdecznie się uśmiechać i już się przechytrzało tych idiotów. W każdym razie nie zawitał jeszcze do swojego "domu" i nie zdążył zdjąć tych uwłaczających jego osobie ciuchów. Po prostu przechadzał się po parku, z każdym krokiem zdając sobie coraz większą sprawę z tego, jak bardzo marnotrawi czas.

Gdy tak błądził, robiło się coraz później i później, a on wciąż się gubił. W końcu już totalnie zgubił się, a jego mózg zgubił jakąkolwiek orientację w terenie, drzewa wydawały się wszystkie takie same, ławki i niebo również. Nagle z oddali na alejce dostrzegł zarys postaci, więc nie bacząc na nic podbiegł do tej osoby po swojej lewej stronie mijając dużą fontannę, którą od jakiejś godziny widział juz setki razy.
- Przepraszam Pana, czy móglby mi Pan wskazać drogę do centrum? - zapytał Ray'a i dopiero teraz bardziej zaczał mu sie przyglądać.

Chmurki płynęły po błękitnym niebie, niebo waliło po oczach, że aż miło, ptaszki świergoliły jakimś cudem polepszając wszelkie humory... a Raymound był myślami o wiele dalej. Właśnie zasiadał w swoim biurze, brał do ręki ciepłą herbatę i sięgał po teczkę... mogłoby się wydawać, ze nie wziął ze sobą nic na spacer, ale w rzeczywistości całą swoją dokumentację miał przy sobie. Tylko, że w swojej pamięci. Właśnie skończył układać plan na jutrzejszy dzień i przebieg spotkania inwestorów dla paru mniejszych firm. Teraz sięgał po karty pracowników Peragawatti... no tak, paru jeszcze nie złożyło rozliczeń i ankiet. Był już dobry tydzień po ostatecznym terminie. Powinien ich nieźle nastraszyć... chociaż nie, może po prostu ich wyleje. Teraz pozostawała jedynie kwestia tego, jak i których. Na pewno nie odmówi sobie scenki w holu. Nie będzie musiał wrzeszczeć, przecież ma haka na wielu swoich "podopiecznych"... uśmiechnął się z rozmarzeniem, jakby myślał o podwójnej porcji lodów miętowych. Wystarczyło tylko znaleźć kogoś, kto zrobi niezłe przedstawienie... ktoś, kto podpadł Rayowi i dodatkowo był rozchwiany emocjonalnie... hm... klienci pewnie będą zachwyceni! Dla nich oznaczało to jedynie znaczną obniżkę cen.
Nagle ktoś nielegalnie sprowadził świadomość Raymounda na ziemię. Jego rozmarzony wzrok szybko zmienił się w zimny niczym lód. Gdyby był tutaj ktoś, kto miał do czynienia z Rayem, pewnie od razu przejrzałby jego przebranie. Anglik spojrzał na Siona niczym na małego, oślizgłego robaka, którego właśnie rozgniótł butem. Jak on śmiał? Na twarzy mężczyzny nie widać było gniewu, jednak chłodne opanowanie stanowiło jego niepodważalne preludium.
-Nie- powiedział i podszedł dalej. No tak, to może... kurde, zgubił wątek. Ten blondyn, który ostatnio rozlał kawę na jego garnitur zdecydowanie był na wysokim miejscu na liście...

// sory za długie nieodpisywanie ^^"

Gdy mu się tak przyglądał dostrzegł, że mężczyzna patrzy na niego jak na największe możliwe pod słońce zło. Patrzył na niego jak na obrzydliwego robaka, którego trzeba zdeptać, aby nie obrzydzał świata swoim pokracznym i ohydnym wyglądem. Sion poczuł się jakby zmieszany z błotem już przez sam wyraz twarzy mężczyzny, a że było to zalęknione stworzonko, to spuścił machinalnie wzrok, nie patrząc mężczyźnie w oczy. Odpowiedź mężczyzny w ogóle już jakoś go zdezorientowała i pozbawiła rozumnego i racjonalnego myślenia, więc gdy tylko zaczepiony facet przeszedł obok niego Sion wyciągnął za nim rękę i złapał go za skrawek ubrania.
- Na pewno Pan wie tylko nie chce mi Pan powiedzieć. A ja się zgubiłem i potrzebuje Pańskiej pomocy! - ostatnie słowa prawie, że wykrzyczał zdenerwowany. Po chwili dopiero zdał sobie sprawę ze swojego czynu i jego policzki zaczerwieniły się bardzo, a ręka zwolniła uścisk i puściła tkaninę.

//spoko

Cóż, nietrudno było to dostrzec. Byli różni ludzie i różnie reagowali na pewne sytuacje. jednak odbieranie ich emocji zwykle miało różne poziomy trudności. Mimika niektórych kryła ich emocje nawet, jeżeli oni sami nie zdawali sobie z tego sprawy. Raymound zwykle panował nad swoim temperamentem, ale gdy nie chciało mu się otrzymywać swoich masek, jego twarz zdradzała i przejaskrawiała wszystkie emocje i myśli Raymounda.
Tymczasem ten wyraz z jego twarzy zniknął, gdy znowu się zamyślił. Własnie myślał o karze dla blondyna, którego sobie obrał jako kozła ofiarnego. Drań zniszczył jego ulubioną marynarkę. nawet gdyby pracował przez najbliższe 20 lat, nie zarobiłby wystarczająco, by ją kupić... Tym razem nie nauczka się liczyła. Należała mu się sroga kara. Właśnie dlatego powinien...
Coś szarpnęło go za rękaw. Jak ktoś w ogóle śmiał?... Brytyjczyk nie wyglądał na zadowolonego.
-Jakim idiotą musisz być, jeżeli nie rozumiesz, że mam gdzieś to, czy potrzebujesz pomocy? Przeszkadzasz mi... - wyszarpnął rękę z uścisku chłopaka i spojrzał na wymięty materiał. Skrzywił się- zdajesz sobie sprawę z tego, że teraz będę musiał to spalić? Obrzydliwe, miałeś brudne ręce...

Mężczyzna nie należał do najmilszych istot na świecie, raczej należał do tej części populacji, która była wredna, złośliwa, chamska i brutalna w swojej zadziorności. Gdy mocnym szarpnięciem ten wyswobodził się z uścisku chłopaka, to zaczął coś tam krzyczeć od rzeczy, ale Sion tylko słuchał co trzecie słowo.
- Nie jestem idiotą, ale przepraszam za to, nie wiem czemu tak zrobiłem. - powiedział przepraszającym głosem, chociaż mężczyzna już powoli zaczął go irytować tą swoją wielkopannością.
- Jak chce ją Pan spalić to ja sobie ją wezmę, po co niszczyć taka piękną marynarkę. A ja ręce myłem chwilkę temu w wesołym miasteczku, a nie mam żadnej choroby zakaźnej ani nic więc spokojna głowa niczym się Pan nie zarazi. - wyjaśnił Sion, patrząc juz na faceta z przymrożeniem oka. Traktował go trochę jak rozpieszczonego gówniarza, nie słuchał co ma do powiedzenia i ogólnie zlewał go.

Raymound się nie darł. Owszem, władał w swoje słowa wystarczającą ilość chłodu, by mrozić krew w żyłach, nie stosował jednak tak prymitywnych środków perswazji jak wrzask. Mógł być naprawdę wkurzony, jednak krzyczenie mówiło według niego o niepoczytalności i niesprawności umysłowej. W każdym razie podnosił głos niezwykle rzadko, na tyle, by każdy, kto je usłyszał, miał przechlapane w życiu i to za sprawką naszego biznesmena. A trzeba powiedzieć, że ostatnio parę istot pretendowało do zbytniego narażenia się Brytyjczykowi.
-Widocznie jesteś, skoro sądzisz, że twoje przeprosiny coś dadzą.
Wprost emanował wyższością. Tyle, że było to niwelowane przez jego dziewczęcą twarz. Bez swoich okularów wręcz tracił na autorytecie, zwłaszcza, że... kurde, przecież to był Sion. Uśmiechnął się pod nosem. Nędzna dziwka. Nawet nie będzie wiedział, co go trafi.
-Tacy jak TY nie są godni żadnych łask z mojej strony- stwierdził, zdjął marynarkę i złożył ja w pół... zastanawiał się właśnie, czy próbować ją uratować czy rzeczywiście spalić... -... a w śmietniku byś za nią zanurkował?

Niech sobie emanuje wyższością, niech to sobie robi. Sion wcale, a wcale to nie ruszało. Tak jasne, chciał sobie to wmówić, ale poczuł się wymieszany z gnojem. Patrzył na mężczyznę, dobrze, że o tej dziwce nie powiedział na głos, bo Sion taki nie był miał jednego partnera, który ostatnio go jakby porzucił.
- Do śmietnika? A gdzie tam mnie ubiera znany projektant mody. - oburzył się brunet.
- Przepraszam, ale co Pan rozumiem pod słowami "tacy jak Ty"? - przedrzeźniał go uśmiechając się przy tym tak prowokująco, że Sion sam chciał i prowokował Ray'a do tego aby dostać od niego wciry.

Dante szedł powolnym krokiem. Lubił wracać z pracy pieszo- przyjemne to i podobno zdrowe. Wyciągnął z kieszeni marynarki paczkę Pocky i stanął przy fontannie, w której odbijało się jego blade oblicze. Uśmiechnął się na widok kompletnie nieułożonych rudych kudłów. Siadając na pobliskiej ławce, zobaczył dwoje ludzi, głośno się kłócących. "Kłótnia kochanków?"- pomyślał. W tym momencie jeden z mężczyzn najwyraźniej olał tego drugiego i sobie poszedł. "Niefajnie z jego strony." Hassan był prawie pewien, że dostrzegł spojrzenie chłopaka skierowane w jego stronę.

Nie to zdecydowanie, nie była kłótnia kochanków. Tu przy tej fontannie, jeden mężczyzna jawnie i bez urazy obrażał Sion'a, a jemu się to nie podobało, ale nie miał już więcej odwagi aby mu to wyznać. Sion stwierdził, że nie będzie słuchał dalej wywodów tego mężczyzny, bo tak na prawdę nic go nie interesuje jego zdanie. On po prostu zgubił się w tym przeklętym parku. Odszedł więc od niego i udał się w stronę mężczyzny o rudych włosach i zielonych oczach. Gdy podchodził coraz bliżej dostrzegł, że mężczyzna miał bardzo bladą cerę.
- Może to wampir? - pomyślał, ale potem stwierdził, że za dużo mang się ostatnio o wampirach naczytał. Podszedł bliżej ławki na której siedział Hassan.
- Przepraszam bardzo, czy Pan może wie która z tych alejek prowadzi do centrum? - zapytał cicho i jakby się bał reakcji mężczyzny, a może naprawdę się bal, że ten nieznajomy jest wampirem. W sumie siedział tu i wcinał sobie Pocky, był blady niczym śmierć, idealny, przystojny, nie miał żadnych oznak starości. Sion przez chwilkę zapomniał, że wpatruje sie w jego twarz.

Najwyraźniej miał rację, bo już po chwili stał przed nim niebieskooki mężczyzna. Chwile mu się przyglądał i później wydukał coś bardzo cicho. "Jakby się mnie bał czy coś- zaśmiał się cicho Dante. Gdyby znał powód przerażenia nieznajomego, pewnie zaśmiałby się głośniej. Dante nie mógł być wampirem. W końcu one żywią się krwią, a on jak gdyby nigdy nic pałaszował pocky. Przetworzył pytanie zadane mu przez chłopaka i odpowiedział:
- Ta na prawo od ciebie, ta za mną i ta obok czerwonego śmietnika. Zależy gdzie chcesz trafić. Jeszcze ta od południowej bramy, ale radziłbym nią nie iść. To wylęgarnia meneli i najgorszej hołoty.
Uśmiechnął się ciepło w stronę niebieskookiego, próbując podnieść go na duchu.

- Jak na wampira był pomocny, nawet odradził mu którą alejką nie iść bo mógłby skończyć jak ofiara gwałtu, kradzieży lub czegoś tam jeszcze. - pomyślał, uśmiechnął się ciepło w jego stronę i tylko jeszcze spojrzał, na Pana "jestem królem i wszyscy padajcie mi do stóp", ale już go nie interesowało w sumie co się z nim dzieje.
- Tak w sumie to chodzi mi o apartamentowce w centrum miasta. Mieszkam już tu jakiś czas, ale po zmroku jeszcze sam nigdy nie wracałem i zgubiłem się. - powiedział jakby wstydliwym głosem. No bo sorry chłopak ma 18 lat i gubi się w nocy w parku, tego mógł dokonać tylko Sion.
Patrzył tak na to pocky, które zjadał mężczyzna o pomarańczowych wręcz włosach i nagle z jego żołądka odezwał się nieprzyjazny burkot. Sion był głodny, rumieniec od razu wyskoczył na jego policzki. Dobrze, że było ciemno, ale w sumie było cicho więc mężczyzna na pewno słyszał. Chłopak miał ochotę na sushi albo na coś słodkiego.
- T-t-to ja będę się zbierać. Dziękuję za pomoc. - i z swojej wrodzonej dezorientacji w terenie, chłopak skierował swe kroki w alejkę pełną meneli i hołoty. Ale przecież nie specjalnie, prawda?!

Dante uśmiechnął się, słysząc burczenie w brzuchu nieznajomego. Już miał zaproponować trochę pocky, gdy mężczyzna odszedł w te alejkę, jakby przestraszony. Wstał i złapał go za skórzaną kurtkę..
- Mówiłem, że tą masz właśnie NIE iść. W stronę apartamentowców jest ta za ławką. Westchnął i wręczył chłopakowi paczkę pocky, którą wyciągnął z kieszeni marynarki.
-Masz. Wiesz co? Wyprowadzę cię z tego parku, bo nie wydaje mi się, żebyś trafił sam. Co ty na to?- Uśmiechnął się łagodnie, myśląc, że takim tekstem zwykle pedofile zaczepiają swoje ofiary, by później wyłomocić je w krzakach. Na szczęście nie wyglądał na zbója, małe szanse, że ktoś się go przestraszy. Szczególnie, ten chłopak. Byli tego samego wzrostu i bardzo podobnych gabarytów.
A Dante był dobry człowiek, wszak nie każdy oferuje pomoc nieznajomemu prawie w środku nocy.

Gdy odszedł od mężczyzny, zdziwił się gdy ktoś pociągnął go za rękaw kurtki. A gdy rudowłosy powiedział, że to nie ta ścieżka, Sion uśmiechnął się głupkowato.
- Jestem dziś trochę nieogarnięty. Przepraszam. - powiedział głaszcząc swoje ciemne włosy i bawiąc się jednym bądź dwoma kosmykami.
- A dziękuję bardzo, ale nie będę Pana objadał. Może kupię sobie coś jak już wyjdę z tego parku, bo w domu lodówka świeci pustkami, jest pełna ale tylko pokarmu dla kotów. - powiedział, jakoś tak poczuł się lepiej, jak mężczyzna postanowił go odprowadzić, nie miał nic przeciwko temu, ale może dlatego takie osoby jak Sion padają ofiarami gwałtów, bo wierzą wszystkim bezgranicznie. No może z wyjątkiem wampirów, ale ludziom wszystkim. Może i byli tego samego wzrostu, ale zielonooki był starszy od bruneta o całe 7 lat, to jednak stwarzało różnicę.

-Masz kota? To urocze stworzenia, nie? Też bym chciał- rozmarzył się Dante. Uśmiechnął się do niebieskookiego i ruszył w stronę odpowiedniej alejki.
-Idziemy?Zapytał jakby retorycznie odwracając głowę.
-Ja wiem, że to tak jakby nie moja sprawa, ale radziłbym nie chodzić po parku w środku nocy, szczególnie gdy jest się młodym, urodziwym i nie zna się otoczenia. Benoît to niebezpieczne miasto. Dodał, przypominając sobie pierwszą noc w tym mieście, kiedy zupełnie przez przypadek dał się zaciągnąć do burdelu na drugim końcu dzielnicy. Gdy obudził się rano, w ogóle nie wiedział gdzie jest.

- Tak mam nawet nie jednego. Jak chcesz mogę ci je pokazać, są biało rude i maja na imię Hikaru i Kaoru jak postaci z mangi. - powiedział z uśmiechem na twarzy. Bardzo lubił swojego koty one jakoś zapełniały pustkę samotności w jego życiu. Zamiast odpowiadać na pytanie mężczyzny, ruszył za nim, aby w końcu wyjść z tego parku.
- No wiem, ale jakoś nie mogłem siedzieć dłużej u znajomych bo wywiązała się pewna kłótnia, więc starałem się wrócić do siebie, ale zgubiłem sie w tym oto parku. Ale dzięki Panu, trafię może do swojego domu. A że miasto to nie jest bezpieczne wiem, ostatnio.. - nie dokończył, bo stwierdził, że co powie. Że dostał po swojej pięknej buźce za to, że podwalał się do takiego jednego chłopaka? No przecież tak nie powie.

- Z chęcią bym je zobaczył. Tak w ogóle to nie mów do mnie pan. Czuje się starszy niż w rzeczywistości jestem.- uśmiechnął się, podając rękę chłopakowi.- Na imię mi Dante.
Stanęli przy bramie, a w oddali stały bloki mieszkalne. Zaś za nimi roztaczał się mroczny, o tej porze, park. Wewnątrz nie wyglądał tak strasznie- pomyślał. Niby którędy ja mam teraz wrócić do domu? Przecież nie przez ten zgoła przerażający park!Zaśmiał się pod nosem, zdając sobie sprawę, że znalazł się w podobnej sytuacji, co jego nowo poznany kolega. Zawsze można wezwać taksówkę.
Odwrócił się w stronę niebieskookiego.
- To co, kończymy te nowo poznaną znajomość czy gdzieś jeszcze idziemy? Stąd już na pewno dotrzesz do domu.

Przeszli przez park, raz dwa. Nawet Sion nie zauważył kiedy znaleźli się za brama parku. Gdy rudowłosy mu sie przedstawił, podał mu także rękę i powiedział: - No jestem chyba młodszy więc stwierdziłem, że per Pan będzie ładniej, ale jeśli chcesz będę mówił Ci po imieniu. Ja jestem Sion, miło mi poznać. - powiedział i uścisnął jego dłoń, a gdy ją puścił poprowadził wzrok w miejsce gdzie patrzył się Dante. Na park, który teraz wyglądał o masakra jak jakiś las zagłady albo zagajnik morderców albo ... nie potrzebnie jeszcze sie straszył.
- Możesz wpaść do mnie, mój współlokator wyjechał gdzieś na czas nieokreślony, a chciałeś przecież poznać kociaki. To ja zapraszam do siebie, najwyżej po drodze w jakimś nocnym możemy kopić coś do jedzenia, bo u mnie w lodówce pustki. No chyba, że gustujesz w mięsnych kawałeczkach w galarecie dla młodych kotów domowych? - zapytał i zaśmiał się takim czystym melodyjnym tonem głosu.

Skierował swe kroki do parku, podziwiając wszystko wokół. Lubił przyrodę, uspokajała go. Lubił śpiew ptaków oraz powietrze, które wdychał do płuc. Ale przede wszystkim kochał tutejszą fontannę. Mógł patrzeć na nią godzinami, rozmyślając o najróżniejszych błahych i tych całkiem poważanych sprawach.
Przed bramą zobaczył ciekawie wyglądającego chłopaka, a dokładnie dwóch. Z rozmowy usłyszał, że mówią o kotach. O dziwo, postanowił się odezwać w tej sprawie:
- Koty? - zaczął, patrząc na czarnowłosego chłopaka. - Nie lubię tych futrzastych dziwnych stworzeń. Lubie którzy je lubią są dla mnie tak samo dziwni jak koty.

Rozmawiał z zielonookim mężczyzną, kiedy przechodzeń obcy chłopak wtrącił im sie do rozmowy i do tego zagadał tak raczej negatywnie.
- A czemu twoim zdanie to dziwne stworzenia? - zapytał i przyglądnął się chłopakowi, z wyglądu był chyba trochę od niego starszy, no ale nie wiele.
- Jak możesz oceniać ludzi. W ogóle mnie nie znasz, a mówisz że jestem dziwny. To nie przyjemne z twojej strony, zdajesz sobie z tego sprawę. - powiedział patrząc na nowo przybyłego ze smutną miną.

-Z przyjemnością. I tak nie mam nic do roboty. -Odpowiedział Sion'owi. -Z tego co się orientuję to po drodze jest całodobowy monopolowy, sprzedają tam też inne rzeczy - zarzucił sugestią. Po chwili do ich rozmowy wtrącił się jakiś młodzian. Sion wdał się z nim w dyskusję i wyglądał jakby miał się z nim zaraz pokłócić.
-Wiesz, koty to faktycznie dziwne stworzenia, ale moim zdaniem to czyni je ciekawymi. Są takie indywidualne, nie to co psy, które choć są lojalne, nie mają jakby własnej osobowości. Jak sądzisz?-powiedział Dante jakby znał jegomościa od zawsze, choć ten trochę niegrzecznie wtrącił się w ich konwersację.

- Nie wiem, po prostu dla mnie są dziwne. Nie chciałem nikogo tym obrazić, po prostu nie rozumiem tych stworzeń - powiedział, po czym zwrócił się do drugiego chłopaka: - Możesz mieć rację, może koty i są ciekawymi stworzeniami, ale mimo wszystko są chyba zbyt indywidualne, jak dla mnie. Wolę zdecydowanie inne zwierzęta. Nawet nie tyle, co psy, ale... jakieś mniejsze na przykład.
Błądził przez chwilę wzrokiem po ich twarzach, po czym odetchnął i powiedział:
- I przepraszam, że się tak wtrącam, nie wiem, co mnie napadło.
Próbował się uśmiechnąć, ale nie bardzo mu to wyszło.

Wysłuchał Dante'go i uśmiechnął się porozumiewawczo. Dobrze, że miał już 18 lat, bo wtedy musiałby go poprosić, aby jakby co to on kupił te "inne rzeczy" bo jemu by pewnie nie sprzedali. A wtedy może zielonooki by się przeraził, że idzie pić z jakiś dzieckiem. No pokłócić oczywiście, on kochał koty, a tu ktoś je obraża.
- A oczywiście, że są ciekawe. Mają własne charakterki, zachowania i nie są jak psy na każde zawołanie człowieka. O kotach można powiedzieć, że mają wolna wolę i dusze. - powiedział, uśmiechając się do mężczyzny, jakby w podziękowaniu, za to, że stanął po jego stronie.
- Może nie masz do nich podejścia i one nie chcą abyś je zrozumiał. - powiedział, po czym wysłuchał do końca chłopaka.
- To zapraszam was do mnie poznacie moje dwa koty, a my coś zjemy, pogadamy. Co wy na to? - zapytał się od tak. No tak trzeba być naiwnym Sion'kiem aby zaprosić dwoje obcych mężczyzn do mieszkania. On zawsze, we wszystkich wierzy.

- Możliwe, że tak właśnie jest, jak mówisz. Przede wszystkim nigdy nie próbowałem je zrozumieć, trochę się ich... boję. Wiesz, te pazury i zęby... - przez chwilę zamyślił się, zastanowił nad zaproszeniem. - Jeżeli nie będę przeszkadzać, to bardzo chętnie, nie mam żadnych planów.