Apartament Matta

opisu nie ma i nie będzie, dopóki mi się nie zachce go napisać.

Taksówkarz nawet nie pytał, gdzie jadą. Nie poprosił również o zapłatę, gdy wysiadali. Nie wyglądał na zwykłego taksówkarza, był ubrany dość elegancko. No i jeździł sportowym, białym wozem, a nie taksówką.
-Dzięki, Joe- uśmiechnął się tatuażysta i pomachał mężczyźnie. Nawet, jeżeli Zahil nie spał, Matt nie dał mu iść i niósł go do windy, a z windy do mieszkania. o dziwo tym razem ominął salon, nie zatrzymując się w nim i od razu poszedł do sypialni. Ta nie należała do niego, nie unosił się tu ten sam zapach kawy, co w całym domu. Matt położył Zahila na łóżku.
-Dobranoc- powiedział wychodząc i zamykając drzwi, po czym szeroko się uśmiechnął, czując zapach kawy. Polazł do kuchni i wstawił na gaz dwa czajniki wody, zacierając ręce i wyjmując trzylitrowy dzbanek. Wysypał do niego całe pudełko kawy.
O jego nogę otarło się coś miękkiego i miauknęło z frustracją. Matt spojrzał w dół na ogromnego, białego kocura. Ten wpatrywał się w niego z wyrzutem swoimi błękitnymi ślepiami. Matt poklepał blat szafki. Kot wskoczył najpierw na krzesło, potem na stolik, by już chwilę później jego spasione cielsko łasiło się o rękę Matta.
-Co dzisiaj jemy?- zapytał Matt otwierając szafkę. Połowa była wypełniona, jak zwykle, masą zupek chińskich i gotowych dań, drugą zajmowały puszki, saszetki i kartony z kocim żarciem.

Zahil nie spał w trakcie jazdy ale wyglądał na równie nieprzytomnego co podczas snu. Także nawet nie zauważył kiedy położony na łóżku zasnął na amen, zasypiając w takiej pozie w jakiej został odłożony. Długo nie spał, minęło ledwie z pół godziny jak zaczął się budzić. Powolutku, pomalutku światowość przedzierała się przez okowy umysłu i dotarła do uśpionego JA Zahila. Zielonooki podniósł się do siadu, przetarł oczy i ziewnął.
Potem wstał i przeszedł się po pomieszczeniu. Kiedy wszedł do salonu od razu poznał gdzie został przeniesiony. Stał tak w drzwiach wciąż półprzytomnie oglądając pomieszczenie przed jego nosem.

Kocur zdecydował się na wątróbkę w sosie własnym w niebieskiej puszce i takie tez jedzenie otrzymał, murucząc głośno i pochłaniając swoje jedzenie w zastraszającym tempie. Chwilę potem znowu zaczął ocierac sie o Matta łaknąć uwagi, prawie sprawiając, że tatuażysta rozlał wodę, kiedy zalewał kawę.

Jakiś czas potem Matt siedział w słonie rozłożony na wersalce. Miał na sobie tylko spodnie od piżamy i skarpetki. Dzbanek do kawy był opróżniony do połowy a obok pojawiła się miska po zjedzonej chińszczyźnie na wynos z baru znajdującego się przecznicę dalej od apartamentowca. Kot leżał zwinięty na ulubionym kocu Matta, a sam piercer trzymał w ręku plik kartek. pozostałe papiery leżały porozrzucane po stoliku, a także znajdowały się na niektórych meblach.
-Pierdolony zarząd- mruknął Tornado pod nosem, sprawdzając kolejne rozliczenie. Jakim cudem ktoś przyjął do Peragawatti takiego skurwiela? Czy on myślał, że Prospettore nie mają nic do roboty, tylko czytanie jakichś durnych instrukcji i rozliczanie się na każdym kroku? Matt prychnął zirytowany, a kot aż wzdrygnął się i spojrzał na swojego pana, zaalarmowany. Widząc, że ten nie ma zabójczych intencji, kocur wrócił do przerwanej drzemki. Matt warczał pod nosem jeszcze jakiś czas, zanim nie usłyszał szurania stóp, o ile mu się nie wydawało. Spojrzał na wyjście z salonu i uśmiechnął się do Zahila.
-Wyspałeś się?- gdy tylko spytał, wrócił do swojej pracy. Miał jej ostatnio stanowczo za dużo.. i czemu, do cholery, to on musiał zajmować się papierkową robotą? A na stole czekały jeszcze papiery salonu...

- Ja... ym... chyba tak - Mruknął przecierając oczy jeszcze raz, po czym niemalże skłaniając się ku własnemu upadkowi, przeszedł przez salon i usiadł gdzieś obok gdzie jakieś miejsce było.
Klapnął tyłkiem na brzegu wersalki, ziewając troszeczkę. Tak to jest jak się trochę pośpi szczególnie, ze wczoraj to miał dość ciekawe zdarzenie. Jeszcze dalej nie otrzeźwiał a już zdążył go rozboleć brzuch i głowa po tak długim okresie wstrzemięźliwości do narkotyków. Starał się jednak po sobie tego nie pokazywać, żeby aż tak sobą nie wadzić. Obejrzał się na te wszystkie papiery.
- Rany, dużo tego. Co to jest? - Spytał jak gdyby nigdy nic. Dawno nie widział Matta w takim stosie papierków, z których żaden nie był jakimś rysunkiem.

Matt kiwnął głową, trochę nieobecnie. Był zajęty czytaniem drobnych druczków. Sięgnąłby po lupę, gdyby nie uwłaczało to jego godności. Zastanawiał się, skąd wytrzasnęli taką dobrą drukarkę, żeby mogła drukować takie małe literki. Wziął długopis i złożył parę podpisów, wyjmując notes i zapisując parę uwag. Nic tutaj nie było uporządkowane, Matt wyglądał raczej, jakby robił to wszystko po raz pierwszy w życiu, zero logiki, nawet nie wziął podkładki, żeby lepiej mu się pisało.
Kiedy skóra mebla ugięła się pod chłopakiem, kocur miauknął niezadowolony, ponownie wyrwany z drzemki. Chyba zdążył się przyzwyczaić do szurania kartek, prychnięć warknięć i przekleństw, ale to go wyraźnie obudziło. Spojrzał z wyrzutem i wyższością, jakby mówił do Zahila " wynoś się stąd, nikt cię tu nie chce". Wrażenie potęgowało to, że kot był persem i wprost nie można było nie traktować go jak jakiegoś arystokraty. pomijając, że był zdecydowanie zbyt tłusty nawet, jak na swój gatunek, był wyjątkowo zadbany. Oblizał płaski pyszczek, po czym miauknął wyjątkowo słodko i tęsknie w stronę Matta. Ten przewrócił papiery i pogłaskał parę razy persa.
-Ta... za dużo - zmarszczył brwi z irytacją i odłożył kartki na ladę.- To tylko ta część pracy, której nienawidzę. Na szczęście robię to... raz na miesiąc, mniej więcej.

Gdyby mógł zabijać wzrokiem, zapewne użyłby takiej zdolności na tym rozpieszczonym kotku.
- Może ci jakoś pomóc? - Spytał. Zahil umiał się bawić w papierach i swego czasu robił to naprawdę często. Dziwiło go to czemu Matt nie rozłoży tego sobie na parę dni, żeby jakoś mu to sprawniej poszło. Nie był chyba w najlepszym humorze, toteż Zahil postanowił się zamknąć na dobre i poczekać aż jemu taki stan przejdzie. Wypił tyle kawy, że szok, mnie to by taka ilość pewnie zabiła. Mruknął w myślach zerkając na opróżniony do połowy dzbanek. Starał się utrzymywać wzrok na papierach i meblach, ale widok ubranego do połowy Matta rozpraszał wystarczająco jego myśli, ze ledwo udało mu się tego dokonywać. Za wszelka cenę usiłował nie zwrócić na siebie uwagi, bo jakby nie patrzeć, dziwne mógłby zostać odebrany fakt, że ukradkiem na niego spogląda.

Kot wpatrzył się w Zahila z wyższością, jakby ten nie był wart nawet jednego spojrzenia. Prychnął, komentując w ten sposób marność istnienia kogoś takiego, jak Zielony.
Matt spojrzał na chwilę na Zahila, gdy ten zaproponował pomoc. Wzrok tatuażysty zaraz jednak powrócił na masę papierów na stoliku. Skrzywił się.
-Obawiam się, że murze poradzić sobie sam- stwierdził udręczonym tonem i znowu napił się kawy. Zaczął przeczesywać stertę papierów w poszukiwaniu konkretnego, a gdy znalazł, pochylił się nad nim, pochłaniając kolejne porcje kofeiny.
Pers prychnął, komentując w ten sposób nieporadność chłopaka, po czym wstał unosząc wysoko ogon i wlazł tatuażyście na kolana, przeciągając każdy ruch. Zaczął mruczeć, gdy Matt zaczął go głaskać, ale nie spuszczał wzroku z Zahila. Napawał się swoim zwycięstwem.

- W porządku - Mruknął tylko, przenosząc wzrok z papierów na kota. Zmarszczył brwi. Zwierzak najwyraźniej upodobał sobie nabijanie się z Zahila i tego, ze nie był wystarczająco zdolny by móc pomóc.
- Głupi kot, myślisz, że jak otrzymujesz tyle pieszczot to jesteś lepszy, niedoczekanie twoje - Warknął nadal złowroga patrząc na kocura. Dopiero po chwili zdał sobie właśnie sprawę z tego, że powiedział to wszystko na głos. O cholera, zdążył tylko dodać w myślach. Żałował, ze nie ugryzł się w język, ale co miał poradzić an to? Jak już tak palnie, to potem tylko wstyd z tego i zamieszanie.
Miał szczerą nadzieję na to, ze Matt jest na tyle pochłonięty swoimi papierami, ze nie zwróci uwagi na jego słowa.

Matt nie tyle uważał, że Zahil był nieprzydatny, co po prostu uważał, że sam musiał doskonale znać treść tych dokumentów. Matt nie ukończył szkoły, ale zdawał sobie sprawę, ze te dokumenty mogłyby go udupić, gdyby wykonał zły ruch. Niby dlaczego nadal nie miał sekretarki? Czy nie było go na nią stać? Bez przesady.
Zaczął coś namiętnie pisać, od czasu do czasu głaskając kota z przyzwyczajenia. A ten nadal "stroił miny" nabijając się wybitnie z Zahila. Był przy tym oczywiście pełen wyższości i pogardy. Widocznie dobrze mu się tutaj żyło z Mattem i nie zamierzał się dzielić.
Słysząc słowa Zahila, Matt uniósł głowę. Wpatrywał się w chłopaka z pewnym zdziwieniem, nie do końca wiedząc, co zrobić. Pers wyglądał na wyjątkowo zadowolonego z siebie, dopóki tatuażysta się nie uśmiechnął. Odłożył papiery i przysunął się do Zahila.
-Możesz dostać swoja porcje pieszczot kiedy tylko chcesz- wymruczał mu prosto do ucha.

Siedział tak dalej gapiąc się na swoje kolana. Na twarz zdążył wskoczyć mu już z podenerwowania nieśmiały rumieniec, który przy nadal podrażnionych policzkach Zahila był o wiele bardziej widoczny, niż kompletnie by tego chłopak chciał. Na jego nieszczęście Matt to zauważył, co gorsza odrzucił swoja dotychczasową robotę i przysunął się do niego, przez co jeszcze bardziej poczerwieniał. Przygryzł na moment wargi zastanawiając się co teraz powiedzieć, żeby przypadkiem znów czegoś podobnego nie palnąć.
- Twój kot mnie znienawidzi już do reszty - Odbąknął co pierwsze lepsze przyszło mu na myśl.
Tak Zahil, wszyscy wiedzą, ze chciałbyś, ale lepiej jest to przemilczeć. Dodał skąpo w myślach, starając się nie przywoływać obrazu tego z lasu, gdzie wtulając się w cudowne ciało zupełnie zapomniał o wszystkim co ostatnio robił.

Matt był gotów złapać się wszystkiego, byle odciąć się od pracy. Naprawdę nie znosił tych wszystkich papierów i miał ochotę wysadzić je w powietrze, na swoje nieszczęście jednak wówczas nie miałby kasy na kawę, a bez kawy by nie pracował. o jedzenie akurat się nie martwił, miał zapas na cały rok, o ile miałby je w czym podgrzewać i nie odcięliby mu prądu.
Na słowa Zahila Matt zachichotał cicho. Jego śmiech był rzadkością i nie brzmiał zbyt przyjemnie, jednak chłopakowi widocznie udało się rozbawić Matta. Co do samego kota, ten zeskoczył obrażony na ziemie, chwilę fukał i syczał na Zahila, jakby zaraz miał go zaatakować, po czym udał się do łazienki. Stamtąd słychać się dało szuranie żwirku.
Matt zachichotał jeszcze raz, po czym jego śmiech powoli przeradzał się w pomruk zadowolenia. Trącił nosem szyję chłopaka, a potem ją pocałował. Wydawał się być wyjątkowo zadowolony i rozluźniony. Dodatkowo mocno pachniał kawą z lekkim dodatkiem rumu.

Jakby instynktownie lekko odchylił głowę, bo co jak co, ale mu tego chyba było brak. Właściwie nie wiedział jak się zachować. Dać jakiś znak? Zahil tylko delikatnie się uśmiechał, strasznie dyskretnie, ale co mu na to poradzić. Rumieniec wciąż uporczywie z twarzy nie schodził. Chyba w końcu zbyt to zauważył bo jakby tak znikąd wtulił się w swojego Boga chowając twarz w jego torsie, jakby gdzieś czegoś szukał. I tylko intensywny zapach kawy potwierdzał fakt, ze Zahilowi się to wszystko jednak nie śni, że nie ma jakiś omamów na haju, albo innych urojeń. Inaczej znów mógłby pomyśleć, ze coś jest z nim nie tak, ze musi się znów uganiać za tym śmisznym psychologiem albo co.