Salon

Nasz młody pozostawiony na pastwę losu przez swojego kochanka chłopczyna, starał się znaleźć inne rozrywki niż tylko rozpamiętywanie, że Usagi-san wyjechał i chyba już nigdy do niego nie wróci. Może i dostawał SMS ale to tylko 160 znaków nie pokazujących żadnych uczuć. Na prawdę żądnych. Nawet obojętności nie jest w nich wypisana. Sion odpisywał, ale to też od tak. Potem i SMS przestały przychodzić, po co je wysyłać skoro i tak ich wartość jest raczej mała. No wiec bawił sie i pił w najlepsze z Nezumi'm i Dantym, miał ochotę oddać mu się, jego ciało zaczynało odczuwać braki bliskości. A tu taki suprise! Sion chyba nie bardzo skminił co się wyrabia, gdy nagle ktoś... ktoś tak długo wyczekiwany pojawił się u niego w domu. Wyniósł go jak księżniczkę, to było takie kawaii. Nawet nie zdarzyło do niego dotrzeć czemu gdzieś jedzie, przecież w swoim mieszkaniu pozostało dwóch chłopaków - obcych do tego. A jego koty! Dopiero zaczęło do niego docierać, gdy Usagi-san pocałował go i powiedział słowa, które miały sens, miały uczucia. On też tęsknił, zaczął go namiętnie całować, nawet aż za bardzo. Pragnął go juz od kilku miesięcy, a jego wtedy nie było.

Tak, czułem się winny. Bo jakże by inaczej. Olałem Siona, zamiast zabrać go ze sobą i nie wypuszczać z objęć. Właściwie to nie wiedziałem dokładnie jak sobie radzi. Wiadomości naprawdę mało co przekazywały. Powinienem wykazać się większą dorosłością i odpowiedzialnością. A teraz miałem go znów dla siebie. Wziąłem go sobie i miałem nie oddać. Nie obchodzili mnie Ci w jego mieszkaniu. Nawet gdyby któryś z nich był jego nowym partnerem, nie przejmowałem się tym. Mogłem go sobie odbić w każdej chwili.
Stałem teraz z nim we własnym salonie, tuliłem i całowałem. Byłem przez chwilę szczęśliwy. I miałem nadzieję być taki dużo dłużej.
-Przepraszam. Zawsze muszę coś zepsuć.
Pocałowałem go jak nigdy. Jakby świat miał się skończyć. Ale wiedziałem, że to nie wystarczy. Ja też go pragnąłem, ale zwyczajnie go olałem. Jedyne co działała na moja korzyść, to że mimo pokus nie dopuściłem się zdrady.

Nie słuchał go. Nie chciał słuchać, przeprosin, nie chciał słuchać jakiś wyrzutów, nie chciał doprowadzić do kłótni, ani do jego łez. Całował go tak zawzięcie, aby ukryć cały żal, cała rozpacz jaka właśnie teraz się w nim zgromadziła. Aż w końcu alkohol we krwi zadziałał tak, że mimo tego że chciał nie umiał tego ukryć. Odsunął się od niego dwa kroki do tyłu, lekko nim zachwiało, tak jakby miał stracić równowagę. Podtrzymał się rękawa Usagiego.
- Już myślałem, że mnie zostawiłeś. Opuściłeś, bez słowa. Bałem się, że nigdy nie wrócisz, bałem się że uciekłeś bo nie chciałeś mnie. - powiedział, a w jego oczach zebrały się łzy. Sion'owi zadrżał głos, oczy zaszły mgłą i po policzku pociekło kilka łez. Zaczerwienił sie od razu, zaczął je wycierać i pociągać noskiem.
- Myślałem, że uciekłeś z bratek, który kocha Cię nie tylko miłością braterską. Myślałem, że wybrałeś jego. - powiedział.