Jezioro Turchese

Ezekhiel szczęśliwy, z torba na ramieniu wypełnioną kartkami, niedokończonymi rysunkami i masa przyborów malarskich, brnął nieprzerwanie przez cały park narodowy, gdzie miał niemalże stuprocentową pewność, ze nikogo nie zastanie. Jak on się cieszył, ze w końcu mógł pobyć sam przy tak pięknym krajobrazie. Zachwycony okolicą przystanął koło jeziora, kucnął sobie nad taflą wody i jak niemalże dziecko, który praktycznie był cały czas, brodził patykiem po kamieniach widocznych przez niesamowicie przejrzystą wodę.
Kiedy już skończył się bawić usiadł sobie na trawie, wypakował prawie wszystko z torby, ugryzł sobie kanapkę i natychmiast z uśmiechem na twarzy zaczął rysować, co kilka kresek zastanawiając się co by tutaj sobie dorysować. Fakt, lubił czasem fantazjować, parę odmiennych rzeczy wszak nie zepsuje uroku tak pięknego miejsca.

Bo odwiedzinach sklepu odzieżowego stwierdził, że właściwie ma wolny dzień. Zostawił więc szofera i przeszedł się kawałek nad jezioro. Robiło się ciepło więc świeże powietrze się przyda.
I źle się Ezio spodziewał, ze nikt go nie nawiedzi. Bo własnie w jego stronę brnął ten fioletowowłosy projektant żeby pozachwycać się czymś więcej niż własną pracownią. też usiadł nad jeziorem i wyjął blok i trochę przyborów. Tylko że Usagi chciał stworzyć nową suknie do kolekcji a nie jakiś wielki obraz. Od czasu do czasu tylko zerknął nieśmiało na osobnika siedzącego niedaleko.

Właściwie jakby się wyłączył, pochłonięty rysowaniem burgundowego smoka, pilnującego skarbów tajemniczego jeziora owianego mgłą, przed bandą uzbrojonych rycerzy i pięknej kapłanki z boku. Sceneria tak się spodobała chłopakowi, że wydawałoby się, ze bardziej szczęśliwszy być nie mógł. Szeroko uśmiechnięty, niemalże z ognikami w oczach rysował dalej, zastanawiając się teraz, ile udziwnień byłby w stanie jeszcze dodać. Może pięknego rumaka? Niee, zbyt oklepane. Ale kościotrupy i zombie wychodzące z wody wprost na niczego nieświadomych poszukiwaczy przygód byłby dobrym rozwiązaniem.
Kiedy rozejrzał się za nawiązaniem do jego arcydzieła, dostrzegł osobę która była jakby się wydawało, blisko Ezekhiela, który jak do tej pory był chyba zbyt pochłonięty robotą. Normalnie, z wrażenia, ze jak mógł coś takiego przegapić, zatrzymał się, jak za sprawą tajemniczego zaklęcia i nie wiadomo czy z przestrachu czy ze zdziwienia nagle przestał się poruszać wlepiając swoje piwne oczęta w tego dość dziwnie wyglądającego faceta.

A Usagi raz po raz poprawiał rękawy. To je usuwał to zaczynał rysować od nowa. Ciągle coś mu nie pasowało. Lekki wiatr rozwiewał jego długaśne włosy, ale tylko mu teraz bardziej to przeszkadzało. Mimo ciągłego zakładania za ucho jakieś kosmyki ciągle lądowały na jego twarzy. Instynktownie wyczul moment w którym nieznajomy na niego spojrzał, albo raczej zaczął się gapić. Co on jednorożec? Usagi długo nie wytrzymał. Podniósł wzrok i uśmiechając się uprzejmie spojrzał na mężczyznę.
-Mogę ci jakoś pomóc?
I wcale nie wyglądał dziwnie. Był zadbany, przystojny, dobrze ubrany. Jedyną oryginalną rzeczą w jego wyglądzie były własnie te długie fioletowe włosy, ale przecież były wspaniałe, prawda?

No właśnie go te wszystkie wymienione cechy i sam fakt bycia człowiekiem tak bardzo niepokoił Ezekhiela. Po za tym, on się odezwał. Zaraz w jego komórkach zewsząd zaczęła napływać panika, bo przecież jak ma się odezwać, zaraz się będzie zachowywał dziwnie, a co jak on chce mu zrobić krzywdę albo coś jeszcze gorszego? Przecież to jest las, o ile jego słuch i wzrok go nie myli to tu nie ma nikogo.
- N-nie, dzi-dziękuję - Wydukał kiedy w końcu do niego dotarło, ze powinien się odezwać. Rany, jak on się zachowuje? Jak jakiś niedorozwój, tak, może go za takiego weźmie i da mu spokój. Tak by było nawet lepiej, zwyczajnie się odsunąć, pójść gdzieś, do domu, gdziekolwiek. Teraz to nawet nie miał siły jak się ruszyć. Nerwowo spojrzał na kartkę i dla uspokojenia siebie i odciągnięcia wzroku machnął niedbale jakąś kreskę czy dwie.

A Usagi jedynie na dziwne zachowanie uniósł brew i wzruszył ramionami. Na siłę nie będzie ludziom dogadzał. Wrócił sobie to pracy twórczej nad sukienką. Nadal nie wiedział jak ona właściwie ma wyglądać. Widać dziś nie miał weny. Schował więc blok i resztę przyborów i po prostu położył się na trawie rozkoszując słońcem.
A co do nieznajomego jak będzie chciał sam przyjdzie. Ta zasada z reguły działała. Chociaż nie tym razem, bo Usagi zwyczajnie nie miał aż tak dużo czasu. Gdzieś z tył€ jego szofer dał znać że czas już iść.
[zt]